PSW

Artykuł opublikowany 25-04-2016r, autor @Leszek Szanowni koledzy! Podzielę się z Wami moją wiedzą i doświadczeniem majsterkowicza. Dzisiaj zbudujemy formę do odlewania główek jigowych. Będzie to propozycja minimalistyczna. Koszt wykonania takiej formy w sprzyjających okolicznościach wynosi 0 zł(słownie zero zł).Zrobimy formę metalową, trwałą, którą będziecie mogli przekazać swoim wnukom. Materiały potrzebne do budowy takiej formy każdy facet powinien posiadać w swoim garażu lub piwnicy. A co najważniejsze każdy, potrafi taką formę zrobić. Budowa jest banalnie prosta. Budowa pierwszej formy prototypowej potrwa 2-3 gódź, następną zbudujecie już w ciągu 30min. Materiały potrzebne do budowy: 1. Dwie kostki aluminium o wymiarach 25x35x10 mm,(może być z szyny energetycznej) im aluminium będzie miększe tym lepiej. 2. Pop nity 2szt o średnicy 4mm.Wykorzystamy z nich tylko rdzeń stalowy o średnicy 2mm. Pop nity możemy zastąpić gwoździem 3mm. 3. Śruba m4 z łbem jak na fotce(gwint może być do końca, będzie dodatkowe mocowanie gumy). 4.Kulka z łożyska. Średnicę kulki dobieramy do średnicy główki jaką zamierzamy odlewać. Narzędzia : 1.Wiertarka, dobrze jeżeli mamy do niej stojak. 2.Pilnik do metalu. 3.Imadło ślusarskie(możemy zastąpić dużym młotkiem), 4.młotek. 5.punktak. 6.Wiertło o średnicy mniejszej od średnicy kulki(ja użyłem kulki 8mm i wiertła 7mm). 7.Wiertło dokładnie o średnicy trzpienia z pop nita lub w zastępstwie gwoździa. 8.Papier ścierny gradacji 120 przybity do deski jako narzędzie cierne. 9.Wiertło 3mm i 8 mm do zrobienia wlewki. 10.Stara łyżka kuchenna do topienia ołowiu. 11.Materiał izolacyjny do obłożenia łyżki, aby się nie poparzyć. 12.Piłka do metalu. Jeżeli zgromadziliśmy potrzebne materiały i narzędzia zamykamy się w garażu lub piwnicy i do dzieła.Najpierw wycinamy kostki aluminium. Wycinajmy jak najmniejsze kostki, pozostałe aluminium przyda nam się do budowy kolejnej formy o innej gramaturze. Wycięte kostki szlifujemy na papierze ściernym, tylko płaszczyzny. Płaszczyzny nie muszą być wyszlifowane na 0, później jeszcze będziemy je poprawiać. Wyznaczamy środek w obu kostkach. Punktakiem nanosimy punkt wiercenia. Wiercimy otwór wiertłem o średnicy mniejszej niż średnica kulki, na głębokość mniejszą niż połowa średnicy kulki. Przy użyciu kulki 8mm wiercimy wiertłem 7mm na głębokość nie większą niż 3,5mm. W nawiercone miejsce wkładamy naszą kulkę i przykrywamy identyczną drugą kostką. Owijamy taśmą klejącą i taką kanapkę zgniatamy w imadle aż obie części formy zejdą się. Jeżeli nie dysponujemy imadłem musimy taką kanapkę dla własnego bezpieczeństwa porządnie owinąć taśmą klejącą. Kładziemy na czymś twardym i walimy młotem aż kulka nam się odciśnie. Mamy już ładnie odciśniętą kulkę, aby odlew wyszedł nam idealny musimy jeszcze trochę popracować. Teraz obie kostki należy ładnie doszlifować na papierze ściernym aż uzyskamy ładną ostrą krawędź odciśniętej kulki. Następnie poprawiamy jeszcze raz etap odciskania. Mamy już pięknie odciśniętą kuleczkę . Teraz zrobimy tzw. piloty. W jednej z kostek po drugiej stronie odciśniętej kulki wyznaczamy miejsce na piloty. Miejsce to będzie na skraju formy. Teraz musimy precyzyjnie, prostopadle wywiercić dwa otwory wiertłem o średnicy rdzenia metalowego pop nita lub gwoździa. Dobrze jest użyć stojaka do wiertarki. Obie części formy składamy ze sobą. Pamiętajmy aby w środek włożyć naszą kulkę. Wiercimy przez obie części na wylot. Obcinamy rdzenie pop nita na taki wymiar aby po złożeniu nie wystawały z formy. wkładamy w jedną część formy i z drugiej strony zaklepujemy młotkiem i punktakiem tak aby je unieruchomić .Piloty mamy gotowe. Składamy formę. Jeżeli mamy trudności ze złożeniem formy prawdopodobnie krzywo wywiercone są otwory. Poprawmy je wiertłem większym o 0,2mm. Forma powinna się zamknąć.Teraz wkładamy hak jigowy w miejsce które nam najbardziej odpowiada. Hak możemy umiejscowić tak jak nam pasuje. Możemy w obrębie kulki przesuwać w różne strony uzyskując różne główki. Hak przyklejamy taśmą klejącą aby nam się nie przesunął i odciskamy lekko znanym nam już sposobem. Zdejmujemy taśmę i odciskamy jeszcze raz. Aby forma była w pełni profesjonalna należy zrobić jeszcze odpowietrzenie(choć niekoniecznie). Kawałek twardego cienkiego drutu np. jeden włos ze szczotki drucianej odciskamy tak aby powietrze z dołu kulki odprowadzić na zewnątrz. Teraz tylko zrobić wlewkę i gotowe. Składamy formę i wiercimy otwór średnicy 3mm aż przebijemy się do kulki. Następnie pogłębiamy otwór większym wiertłem tak aby łatwo wlać płynny ołów. Ważne: Otwór pod wlewkę musimy wywiercić dokładnie na środku łączenia formy. W przeciwnym razie po zalaniu forma nam się nie otworzy. Formę do paprochów mamy gotową. Do paprochów nie potrzebujemy zadzioru. Topimy więc ołów ściskamy formę kombinerkami i zalewamy ,zachowując środki ostrożności. Ciekły ołów ma ok.300 stopni , uważajmy więc aby się nie poparzyć . W trakcie odlewania większej ilości forma nagrzewa się, możemy ją śmiało studzić zimną wodą. Wykorzystując tą technologię możemy zbudować formę wielogniazdową i o różnym kształcie główki. Tylko model główki musimy wypiłować z twardego metalu. Model skomplikowany możemy odciskać etapami będzie dużo łatwiej. Teraz jak zrobić zadzior główki szczupakowej. Tutaj będzie nam pomocna śruba m4 z fotki .Obcinamy śrubę na odpowiednią długość. Następnie piłujemy łeb w kształcie cyfry 1 aby uzyskać model zadzioru. Teraz znanym nam już sposobem na gotowej formie z pilotami odciskamy model naszego zadzioru. W ten oto prosty sposób możemy zrobić sobie główki dokładnie takie jak są nam potrzebne. Na malutkim haku możemy zrobić bardzo ciężką główkę na paprochy, na bardzo głębokie łowisko i odwrotnie, na dużym haku bardzo lekką główkę na szczupaki na zarośnięte łowisko. @Leszek

Artykuł opublikowany 14-07-2015, autor: @Siksa Początek czerwca tradycyjnie już spędziłem wspólnie z Oktawianem, łowiąc ryby nad Sanem. Łowiliśmy przez 5 dni na OS. Początkowo prognoza pogody nie była zachęcająca. Do tego brudna woda, płynąca dwoma turbinami sprawiła, że byliśmy bliscy przesunięcia wyjazdu o kilka dni. Jednak w ostatnim momencie już po podjęciu decyzji o rezygnacji, spontanicznie postanowiliśmy mimo wszystko jechać. Łowienie rozpoczęliśmy pomiędzy wyspami od metody żyłkowej. Woda była brudna i bardzo zimna. Ryby niestety nie chciały współpracować. Ciągłe zmiany przynęt nie przynosiły rezultatów. Przez kilka godzin złowiliśmy dosłownie kilka ryb. Mieliśmy już jechać na Bachlawę, jednak namówiłem Oktawiana żeby podejść jeszcze w jedno miejsce. Okazało się to dobrą decyzją. Ryby zdecydowanie lepiej żerowały, a i było widać pojedyncze zbiórki małych lipieni. Złowiliśmy po kilkanaście ryb, w tym wielkiego lipienia i ładnego pstrąga. Po przerwie obiadowej pojechaliśmy zobaczyć co się dzieje na Bachlawie. Tam spotkaliśmy grupę Belgów. Z informacji jakie uzyskaliśmy, ryby zbierały z małą przerwą od rana, ale jest już po wszystkim. Do wieczora na nimfę złowiliśmy trochę lipieni i pstrągów, ale bez szału. Kolejny dzień rozpoczęliśmy od Bachlawy, ale nie było widać żadnej aktywności ryb na powierzchni. Dlatego wystartowaliśmy z długą nimfą. Jednak okazało się to totalną klapą. Złowiliśmy po dwie ryby i postanowiliśmy wrócić w miejsce gdzie mieliśmy wczoraj brania. Tam było zdecydowanie lepiej. Oktawian sprawnie i szybko złowił pięć lipieni w granicach 45cm, ja pstrąga +50 i trochę mniejszych lipasków. Po 19 znowu wszystko siadło i zawinęliśmy się do domku. Następnego dnia wędkowanie rozpoczęliśmy dość późno. Woda przez noc oczyściła się zupełnie, a ryby stały się jeszcze bardziej ostrożne. Na powierzchni nie było żadnych oznak żerowania ryb, więc jechaliśmy z żyłką. Szału nie było przez cały dzień. Łowiliśmy same pojedyncze ryby. Dzień uratował pstrągowy 53 centymetrowy rodzynek. Przez cały nasz pobyt nad wodą były trzy grupy obcokrajowców Niemcy, Belgowie i Rumuni. Dwie pierwsze ekipy ostro nastawione na suchą muchę. Rumunii bardziej elastyczni, to też łowili na nimfy. Niemcy nawet śmiali się z nas, jak możemy łowić na parkinsony czy glajchy. Po trzech dniach to myśmy się z nich śmiali, jak największy szyderca wachlował wodę metodą żyłkową z uwiązanym na końcu parkinsonem. Kolejnego dnia postanowiliśmy obłowić fragment rzeki, na którym jeszcze nie łowiliśmy. Szału ilościowego nie było, ale średni rozmiar łowionych ryb był satysfakcjonujący. Po południu wpadłem na pomysł aby zapolować na klenie. Zmiana miejsca, zestaw z sucharem w dłoń i łowimy klenie. Największe dwie kluski miały ok. 48cm. Ostatni dzień rozpoczęliśmy od kleni. Jednak z powodu mocnego wiatru na wodzie siedziało pełno liści, a ryb pod powierzchnią nie było widać. Wróciliśmy na Bachlawę i przez następne kilka godzin łowiliśmy na nimfy. Ryby jakby trochę lepiej współpracowały i szło się nałowić. Były nawet krótkie momenty, że łowiliśmy rybę za rybą. Po południu jak wiatr ucichł, pojechaliśmy sprawdzić co słychać u kleni. Liści już nie było, a ryby pojawiały się na powierzchni. Oktawian szybko wypatrzył dwa kabany i w drugim rzucie ściągnął kluchę na 51cm. Niestety później ryby nie były skore do brań i postanowiliśmy zakończyć zmagania. Tegoroczny wyjazd był całkiem inny od poprzedniego, ale równie udany. Duża, brudna i zimna woda, postawiły trudne warunki. Jednak każdy z nas, poprawił swoje rekordy życiowe. "Odkryliśmy" klenie, które na stałe już zagoszczą w naszym programie. A przede wszystkim zdobyliśmy nowe doświadczenia, które na pewno zaprocentują na kolejnych wyjazdach. @Siksa, @Oktawian

Artykuł opublikowany opublikowany 14-07-2014, autor: @Siksa W czerwcu wspólnie z Oktawianem wędkowaliśmy przez pięć dni na Sanie. Wystartowaliśmy w niedzielne późne popołudnie w miejscowości Huzele. W ciągu trzech godzin łowienia na suchą muchę, złowiliśmy ok. 50 ryb.Trafiły się pojedyncze wymiarowe pstrągi i lipienie. Tuż przed zmrokiem skończyliśmy wędkowanie i pojechaliśmy do agroturystyki "U Mirka i Dorotki" w Zwierzyniu, gdzie mieliśmy nocować przez cztery dni i łowić ryby już na Odcinku Specjalnym. Poniedziałek. Łowienie rozpoczęliśmy od metody żyłkowej w okolicach wiaty. Dla mnie był to pierwszy raz z tą metodą. Po 10 minutach zanotowałem pierwsze branie i po emocjonującym holu, mogłem cieszyć się z lipienia 50cm. Oktawian również nie próżnował i szybko złowił pstrąga 48cm. Przez następne godziny złowiliśmy wiele ryb, ale nic dużego nie zameldowało się na końcu zestawu. Mnie jedynie spadł duży ok. 50cm lipień. Wieczorem przenieśliśmy się pod samą elektrownie, gdzie trafiliśmy na dużą rójkę chruścika. W przeciągu dwóch godzin Oktawian złowił przeszło 20 lipieni w granicach 30-40cm. Wędkowanie tego dnia skończyliśmy po 21. Wtorek. Spaliśmy trochę dłużej i pojechaliśmy na Eldorado. Zaczęliśmy od dołka, który na wiosnę zawsze był okupowany przez dużą ilość pstrągów. W ciągu 3 godzin złowiliśmy przeszło 50 pstrągów, zdecydowana większość ryb miała 30-35cm. W końcu doszliśmy do wniosku, że robi się to nudne i idziemy wyżej w poszukiwaniu czegoś większego. Tam Oktawian zapiął prawdziwego kloca, ale po chwilowym holu ryba urwała zestaw. Mnie udało się złowić pierwszą w życiu głowacicę, nie była wielka, jakieś 55cm ale micha się cieszyła. Na wieczór postanowiliśmy wrócić pod elektrownię. Niestety po wczorajszej rójce nie było śladu. Złowiliśmy łącznie kilkanaście lipieni i kilka pstrągów. Środa. We wtorek wieczorem dołączył do nas Krzysiek. Integracja przeciągnęła się do 2 nad ranem, więc łowienie rozpoczęliśmy o 9 rano od elektrowni. Szału z braniami nie było. Łowiliśmy pojedyncze ryby. Krzyśkowi spadł 50cm lipień, a Oktawian wyholował sztukę na 47cm. Po dojściu do wiaty zrobiliśmy krótką przerwę i dalej schodziliśmy w dół. Po 18 wróciliśmy się z sucharami pod elektrownię. Rójki praktycznie nie było, ale ryby na wymuszonego zbierały nasze muchy. Po 21 Oktawian zaciął konkretnego kloca i po emocjonującym holu podebrał lipasa 55cm. Oddaliśmy jeszcze po kilkanaście rzutów i wróciliśmy na kwaterę. Czwartek Ostatniego dnia, znowu odwiedziliśmy Eldorado. W dołku nadal stały pstrągi ale nie były skore do brań. Złowiliśmy raptem kilkanaście sztuk i poszliśmy w górę. Tam dość szybko złowiliśmy dwa ładne lipienie 48 i 50cm. Jako, że było to Boże Ciało i nad wodą zaczęło robić się tłoczno, byliśmy zmuszeni do kilkukrotnego obławiania tych samych miejscówek . Po 17 postanowiliśmy zakończyć zmagania i wracać. Najskuteczniejszą przynętą była glajcha. Robiła tak dużą różnicę, że ściągnięcie jej z zestawu skutkowało praktycznie zanikiem brań. W czasie powrotu doszliśmy do wniosku, że wyjazd był bardzo udany i że, trzeba go wkrótce powtórzyć. @Siksa

Artykuł opublikowany 26-01-2014, autor: @Siksa Od dłuższego czasu chodziła mi po głowie jakaś zagraniczna wyprawa wędkarska. Jednak była to bardziej sfera marzeń niż realny cel. Dzięki koledze z innego portalu, marzenie to mogłem spełnić i wraz z grupą znajomych wybrałem się na szczupaki do środkowej Szwecji. Już od początku stycznia wymienialiśmy się mailami, ustalając szczegóły wyjazdu. Połowa ekipy w poprzednim sezonie miała okazję wędkować na tym łowisku, więc było co czytać i z czego wyciągać wnioski. Dni szybko uciekały, sprzętu przybywało coraz więcej i tak do dnia wyjazdu. 17 maja cała ekipa zameldowała się w Warszawie, gdzie przenocowaliśmy na mieszkaniu kolegi. Nocne rozmowy Polaków trwały długo i praktycznie bez snu o drugiej nad ranem wyruszyliśmy do Gdyni. Droga chodź długa i monotonna to minęła bez zbędnych przygód. Około 4 nad ranem zameldowaliśmy się na miejscu. Domek był w pełni umeblowany, od mikrofalówki po saunę. Miał swój klimat, gdyż szwedzka rodzina, która wcześniej tam mieszkała pozostawiła mnóstwo pamiątek i znaków swojej obecności. Kilku z nas poczekało do świtu i poszło nad wodę oddać kilka rzutów aby dać upust wędkarskim emocjom, a reszta poszła spać. Po odespaniu trudów podróży, ok. 10 rano wszyscy wsiedliśmy do łódek i wypłynęliśmy po raz pierwszy na jezioro. Miało ono ponad 700hektarów, głębokość wody w zdecydowanej większości przekraczała 10metrów, a w najgłębszym miejscu było 26metrów. Linia brzegowa niesamowicie urozmaicona, mnóstwo zatok, cypli, pionowych skał i kilkanaście wysepek. Roślinność wodna o tej porze roku była jeszcze bardzo uboga. Jednak nie ma co się dziwić, gdyż wiosna w tym rejonie Szwecji była opóźniona o jakieś trzy tygodnie, względem tej panującej w kraju. Już w pierwszym rzucie wyprawy kolega z innej łodzi złowił 89cm szczupaka. Dało nam to mocnego kopa, a obawy spowodowane długą zimą, odeszły w niepamięć. Jednak ryby w ten dzień zbytnio nie współpracowały. Łowiliśmy same pojedyncze sztuki, nie przekraczające 70cm. Ryby z tego jeziora były niesamowicie wybarwione. W Polsce nigdzie nie widziałem tak mocno wybarwionych szczupaków. Po złowieniu swojej pierwszej szweckiej szczuki, jeszcze długo byłem pod wrażeniem jej kolorów. Drugi i trzeci dzień były podobne do pierwszego, czyli lekkie zachmurzenie i mało wiatru. Ryby znowu brały pojedynczo i nie powalały wielkością. Po tych kilku dniach nad wodą wiedzieliśmy już, że oczojebne przynęty totalnie się nie sprawdzą. Przez całą wyprawę nie padł żaden szczupak złowiony na jakąś agresywnie pomalowaną przynętę. Obrotówki również zawiodły. Byłem chyba jedynym, który złowił szczupaka na tę przynętę. Ryby słabo żerowały i potrafiły mocno grymasić. Jerkiem można było rzucać w jednym miejscu przez pół godziny, a po zmianie na gumę w pierwszym rzucie mieć rybę. Końcem tego dnia przy kolacji koledzy zameldowali, że znaleźli malutkie ok. 0,5hektarowe bajorko, połączone z głównym jeziorem, malutkim zarośniętym przesmykiem. Postanowili zostawić łódź na brzegu, wziąć po dwa slidery i spenetrować kaczy dołek. Okazało się, że jest on zamieszkany, a tamtejsze szczupaki są głodne i złe. W jednym rzucie można było zaliczyć trzy brania na prowadzonego tuż pod powierzchnią slidera, co kończyło się niesamowitymi gejzerami wody. Ryb nałowili sporo, jednak wszystko do 65cm. Postanowiliśmy, że jutro z samego rana ze swoim partnerem z łódki spenetrujemy to miejsce. Bajorko faktycznie było małe, z maksymalną głębokością do ok. 1,5-2metrów. Brzegi wokół były bagniste, całe połacie zielska ruszały się gdy ostrożnie przemieszczaliśmy się wzdłuż brzegu. Nawet podejście do samej wody było niemożliwe i trzeba było stać kilka metrów od lustra wody. Już w pierwszym rzucie miałem dwa brania, ale przez tępe kotwice ryby błyskawicznie spadły. Po założeniu przynęty już z ostrymi kotwicami, wszystko wróciło do normy i ryby przestały spadać. W tym czasie kolega zdążył wyciągnąć szczupaka +80cm. Następnie ja miałem wychudzone 77cm, które na dodatek na całym grzbiecie miało pamiątkę po znacznie większej mamusi. (Tego nieszczęśnika miałem okazję skłuć ponownie dzień później. Podejrzewam, że tą osiemdziesiątkę złowioną przez kolegę, również pogłaskałem przy następnej wizycie). Obejście całego oczka zajęło nam ok. 4 godziny, które często przerywane było holami ryb, a tylko jeden szczupak miał poniżej 60cm. Byliśmy tak nakręceni, że po powrocie na łódkę, wyciągnęliśmy mapy satelitarne jeziora i zaczęliśmy szukać wokół jeziora innych leśnych oczek. Dość szybko znaleźliśmy interesującą wodę, jakieś 300metrów w głąb lasu. Pierwsze lądowanie było nieudane, bo wpłynęliśmy nie w tę zatokę co trzeba i zrobiłem sobie półgodzinne poszukiwania po lesie. W tym czasie kolega miał przed oczami sceny z filmu „Zły skręt” ? Drugie było już udane i szybko odnaleźliśmy zapomnianą wodę. Może nie do końca zapomnianą, bo na brzegu leżała aluminiowa łódka. Niewiele zastanawiając się, wróciliśmy do naszej łajby po większą ilość przynęt, echo i wiosła. Jeziorko chodź niewiele większe to znacznie różniło się od poprzedniego. Było zdecydowanie głębsze, echo pokazało głębokość do 8metrów, brzegi w większości były skaliste, z uschniętymi drzewami wokół, a dno pełne gałęzi. Nadzieje na grube łowienie mieliśmy przeogromne. Myślałem, że w pierwszym rzucie wielki szczupak będzie chciał wciągnąć mnie do wody. Jednak bardzo szybko zostaliśmy sprowadzeni na ziemię. Po 2 godzinach łowienia i opłynięciu prawie całego zbiornika, nie mieliśmy nawet dotknięcia, a miejsca teoretycznie były zdecydowanie lepsze. Dopiero po dopłynięciu do malutkiego siurku spływającego ze stoku lasu złowiłem dwa szczupaki, a kolega spiął jednego. Echo w pewnym momencie oszalało i pokazało w najgłębszym miejscu ogromną ławicę ryb, przerzuciliśmy wszystkie przynęty jakie mieliśmy i na tym koniec. Podejrzewam, że brak szczupaków był spowodowany czymś we wodzie, bo skąd tyle uschniętych drzew na brzegu? Brak połączenia z głównym jeziorem sprawił też, że ryby nie mogły migrować. W piąty dzień przyszło lekkie załamanie pogody. Prawie cały dzień mżyło i wiało. Jednak spowodowało to, że ryba zaczęła gryźć i każdy dobrze połowił. Przez dwie godziny wiał bardzo mocny wiatr, a kolega na innej łodzi w tym czasie z jednego miejsca złowił kilkanaście szczupaków, gdzie jego partner zaliczył jednego czy dwa. Miejsce to było odwiedzane codziennie przez cały wyjazd, ale darzyło tylko w czasie wiatru. Z drugiej strony kolega jerkował 3metrowym kijem z elastyczną szczytówką. Krótkimi, sztywnymi wędkami, nikt nie był w stanie nadać przynęcie takiej samej pracy, więc kolega lał każdemu dupska w czasie łowienia na płytkich trzcinowiskach. Szósty dzień był przełomowy dla całego wyjazdu. Padły trzy metrówki 101,103 i 108cm. Od tego momentu większość ekip przerzuciła się na trolling. Było to dobrym wyborem, bo średnia wielkość łowionych ryb znacznie się podniosła. Ostatniego dnia i ja miałem możliwość zmierzenia się z wielkim szczupakiem. Niestety łowiłem zbyt słabym przyponem, gdyż wszystkie tytanowe odszczeliłem przez zbyt delikatne zbicie kabłąka w kołowrotku. Po energicznym braniu i mocnym odjeździe nagle wszystko sflaczało. Przynęta jednak była na końcu zestawu, ale brakowało jednej dozbrojki. Szczupak ściskiem paszczy otworzył agrafkę przyponu i ściągnął dozbrojkę na której był zapięty, pozostawiając mocno pociętą na całej swej długości 23cm gumę. Następnie szybkie pakowanie, sprzątanie domku i odpoczynek. Późnym wieczorem wyruszyliśmy w drogę powrotną, która skończyłaby się nieszczęśliwie. O drugiej w nocy już w Warszawie, podczas bardzo gęstej mgły, o mały włos koledzy jadący drugim autem nie zderzyli się z łosiem, który stał na środku drogi. Na szczęście kierowcą był zawodowiec i o centymetry zmieścili się między zwierzęciem a rowem. Przenocowaliśmy ponownie u kolegi i z samego rana rozjechaliśmy się do domów. Z pierwszego tego typu wyjazdu jestem zadowolony, chodź wymarzonej metrówki nie złowiłem, a matka natura sprawiła nam psikusa, opóźniając wiosnę. Myślę, że gdybyśmy byli dwa tygodnie później, to trafilibyśmy optymalnie. Jednak porównując nasze wyniki do dwóch ekip, z którymi równocześnie wracaliśmy, to połowiliśmy najlepiej. Jedna z ekip również miała trzy metrówki na koncie, jednak dwie osoby w ciągu całego wyjazdu nie przekroczyły bariery 60cm, (jedna ponoć nawet nie przekroczyła 50cm), a nie byli to ludzie z pierwszej łapanki. Z kolei druga ekipa, była na szkierach przez dwa tygodnie i zakończyła wyjazd szczupakiem 86cm. Nie jest, więc tak łatwo spędzić udany wędkarski tydzień, nawet w Szwecji. Jednak polecam każdemu taki wyjazd, ponieważ wystarczy przedostać się na drugą stronę morza i jest się w innym świecie. Na zakończenie chciałbym podziękować kolegom @rapala i @Oktawian za użyczenie echosondy i akumulatorów. Jeszcze raz serdecznie dziękuję. PS. Nie jest prawdą, że Rosjanie na Igrzyska Olimpijskie w Soczi wymyślili podwójne toalety. Szwedzi byli pierwsi. @Siksa

Artykuł opublikowany 21-01-2014, autor: @ZDZISŁAW CZEKAŁA Mokrą muszkę dzielę na przytrzymywaną ja nazywam ją „góralską” lub na leniwca i „klasyczną” (taki mój podział). Łowienie na przytrzymywaną podobne jest trochę do łowienia na streamera, metoda „klasyczna” jest zdecydowanie trudniejsza, a przez to bardziej widowiskowa. Do łowienia metodą mokrej muchy używam wędki długości 9'0” w klasie #6, linki od intermedium slow poprzez pierwszą klasę tonięcia (intermedium II klasy) do trzeciej klasy tonięcia wszystko zależy od szybkości nurtu i od głębokości rzeki, w tym miejscu ważna sugestia do „klasycznej” nie używamy linek typu „clear” bo ich po prostu nie widać, a w tej metodzie jest to dość istotne. Przynęty używane do łowienia to przeróżne mokre muchy zarówno bezskrzydłe jak i ze skrzydełkami dobrane wielkością i rodzajem do łowiska i owadów rojących się w danej chwili. Przypon długości od jednej do nawet dwóch długości wędziska, składający się z trzech części o grubości 0,25 – 0,20 – 0,18/0,16 mm. Sposób na przytrzymywanie jak pisałem jest podobny trochę do streamera. Muszki podajemy w poprzek lub lekko pod skosem do nurtu i po naprężeniu zestawu przytrzymujemy go na sztywno aż do spłynięcia w dół rzeki po czym lekko podciągamy jak streamera. Wędkę przy tej metodzie trzymamy tuż przy lustrze wody lub nieznacznie zanurzamy. Zacinamy jednocześnie unosząc wędkę skosem do góry i podciągając linkę którą kontrolujemy właściwe wygięcie wędki utrzymując kontakt z rybą. Łowienie na „klasyczną” mokrą muszkę to trochę inna bajka, wymagająca większej koncentracji i lepszej techniki użytkowej. Przynęty możemy podawać zarówno w górę, w poprzek jak i w dół rzeki. Samo podanie muszek przypomina trochę suchą gdzie wędkę zatrzymujemy w górze umożliwiając lince się wyprostować i ułożyć na wodzie różnica polega na tym, że nie suszymy much. Łowiąc w poprzek lub lekko skosem w dół rzeki muszki prowadzimy z wędka uniesioną pod kątem około 30o 45o i z linką lekko napiętą ale zwisającą luźno. W pierwszej fazie pozwalamy łagodnie spływać muszkom z prądem (maksymalnie jak się da) po czym lekko przytrzymujemy, pozwalając muszkom w tym czasie lekko wypłynąć na powierzchnię. Po przytrzymaniu pozwalamy muszkom spłynąć kilka metrów lub całkowicie do końca do całkowitego wyprostowania linki. Branie sygnalizowane jest na kilka sposobów lekkie zatrzymanie linki, wjazd linki, błysk lub chlapnięcie w rejonie spływu muszki, do lekkiego szarpnięcia. Zacięcie jak przy suchej muszce lekko skosem w górę. Przy łowieniu w górę rzeki rzecz wygląda podobnie z tym, że wybieramy linkę na siebie w tempie spływających przynęt bacząc na w miarę proste ułożenie linki i przyponu aby w miarę szybko zauważyć branie, które jest widoczne jak zatrzymanie linki lub jej wjazd. Zacięcie następuje w górę lub lekko pod skosem w górę, które kontrolujemy podciągając linkę drugą ręką w celu utrzymania kontaktu z rybą. Uff ciężko to opisać zrozumiale łatwiej pokazać i omówić nad wodą podczas łowienia … ale może ktoś coś z tego zrozumie. Pozdrawiam Zdzisław Czekała

Opublikowano 04-06-2013, autor: @Gabriel Nie spotkałem żadnego wpisu na naszym forum dotyczącego lubelskich rzek pstrągowych - Bystrej, Bystrzycy, Chodelki. W związku z tym chciałbym się podzielić moimi doświadczeniami z tych rzek. Co prawda miałem przyjemność spędzić na nich tylko 3 dni ale może komuś przydadzą się te informacje. Do ich odwiedzenia zachęciły mnie opowieści kolegów z Puław, Lublina i okolic - oraz zdjęcia gigantycznych ryb w pięknych okolicznościach przyrody. Bystra, Bystrzyca, Chodelka to rzeki górskie okręgu Lublin. Dniówka kosztuje 40 PLN, 3 dni kosztuje 80 PLN, opłata roczna to 160 PLN. Opłat dniówkowych można dokonywać przez Internet. Miejsca połowu należy dokładnie sprawdzić na mapie – ze względu na kilka istniejących odcinków No kill utworzonych w okręgu PZW Lublin i specyficznymi przepisami tam obowiązującymi (bezzadziory, podbierak, o zabieraniu ryb już nie wspomnę - dodatkowo w 2013 w całym okręgu Lubelskim obowiązuje całkowity zakaz zabierania lipienia) Pierwszy raz łowiłem na Bystrej w okolicach Kazimierza Dolnego w weekend 27-28 kwietnia. W raz z kolega Januszem z Puław zaczęliśmy łowienie w miejscowości Iłki koło starego młyna - początek odcinka No kill i szliśmy w górę rzeki, ja ze spinningiem, Janusz z muchówka. Dla mnie woda wyglądała ok. Janusz stwierdził ze jest podniesiona o jakieś 30 cm i trochę „walnięta”. Pierwsze wrażenia bardzo pozytywne, rzeka ma szerokość od 3 do 5 metrów, co kilkanaście metrów zwałka, głębokie dołki, jest gdzie spuścić woblera, jest gdzie przepuścić nimfe. Rzeka pięknie meandruje, początkowo na jednym jej brzegu znajdują się gospodarstwa rolne, drugi brzeg to łąki porośnięte olchami i wierzbami, później już tylko łąki i pola uprawne z ładnie zarośniętymi brzegami. My byliśmy tam jeszcze w okresie kiedy pokrzywy i cale zielsko sięgało do kola, tak więc łowienie było w miarę komfortowe. Z zakrętu w zakręt, od dołka do dołka przeszliśmy około 1,5 km w linii prostej. Ale linią brzegową było to dobre kilka kilometrów, rzeka na tym odcinku nie ma ani jednego prostego odcinka (!) jest niekończącym się zakrętem - raz w lewo raz w prawo. Nad każdym dołkiem chwila zastanowienia, kilka rzutów i zeszło nam od 8 do 13. Efektem tych kilku godzin był jeden pstrąg na nimfę i jeden ma złoto-brązowego coblera, obydwa w granicach 37-40 cm. oraz kilka (około 5 sztuk) niezapiętych ryb. Po powrocie na parking chwila zastanowienia, a że spodobało mi się to lubelskie pstrągowanie pomimo marnych efektów, postanowiliśmy odwiedzić jeszcze jedną rzeczkę Chodelke. Jedziemy kilkanaście kilometrów w stronę Opola Lubleskiego. Za Opolem skręcamy na Chodel, później kilka kilometrów przez pola i las i dojeżdżamy do urokliwego mostku na niewielkiej rzeczce (ok 2-3 metrów szerokości, przejrzystość wody ok. 30-40 cm) o ile się nie mylę w miejscowości Budzyń. Parkujemy nad sama wodą, na początku małe ognisko, kiełbaski z patyka, piwko i można ruszać na łowy. Scenariusz taki sam jak nad Bystrą. Ja spinning, Janusz mucha i zaczynamy łowienie. Tutaj woda lekko podniesiona, ale z racji tego że w górnym biegu rzeka płynie przez las i ma na swojej drodze kilka stawów hodowlanych, jej kolor jest mocno brunatny coś jak woda w Kamionce. Zaraz pod mostem zaliczam niezacięte wyjście niewielkiego pstrąga. Idziemy kilka kilometrów w górę rzeki. Chodelka w tym miejscu płynie przez łąki, żadnych domów ani upraw jak okiem sięgnąć. Zakręt po zakręcie przedziera się pomiędzy potężnymi olchami i sporymi krzakami wierzby. Chodelka jest głębsza od Bystrej, płynie spokojniej, jest mniej zwałek, powalonych drzew, bystrzyn, za to dużo więcej głębokich dołków i miejsc pachnących gruba rybą. Z okolic w których łowiliśmy oglądałem w zeszłym roku filmik na którym widać jak podczas rójki chruścika woda zaczyna żyć. I aż dech zapierało jak widziałem ile jest oczek na wodzie i ile ryb podnosi się do płynących owadów. Tym razem nie mieliśmy tyle szczęścia. Woda wydawała się całkowicie martwa. Jedyne co udało się złowić to kilka tęczaków uciekinierów z hodowli która znajduje się kilka km wyżej na rzece. Za to piękne okoliczności przyrody i myśl że wrócę tu podczas wylotów jętki albo chrustów napawała mnie nadzieją. Doszliśmy do miejsca gdzie rzekę oplata gęsta siec gałęzi wierzby wraz z powalonymi przez bobry olchami i o łowieniu nie ma mowy, nawet przeczołgać by się tam jak nie było. Podczas powrotu zaczęło padać i jak się później okazało opady utrzymywały się gdzieś do 1 -2 w nocy. Aby powrócić koło 7 i utrzymywać się do 11. Niedzielny poranek, ja pełen nadziei na kolejny dzień biegania pomiędzy zwalonymi drzewami, spuszczania woblerów z prądem i odczepiania blach z koron okolicznych drzew, szybko zostałem ostudzony. Werdykt Janusza – woda będzie wysoka, brudna i nie da się łowić. Po śniadaniu nerwowe rozmowy co robimy, jedziemy zobaczyć rzekę, odpuszczamy, szukamy jakiegoś stawu ale co to za komfort łowienia w deszcze który padał z rożnym natężeniem praktycznie non stop. Koło 10 robi się „okno pogodowe”. Decyzja – jedziemy na pierwszy mostek nad Bystrą zobaczy jaka woda. Na mostku w Bochotnicy okazuje się ze woda nie podniosła się za bardzo, ale za to lekko oczyściła w porównaniu z sobotą, co było dość dziwne. Decyzja – jedziemy wyżej jak wczoraj do miejscowości Bartłomiejowice. Kilku kilometrowa droga do planowanego miejsca połowu prowadzi wzdłuż rzeki. Mijamy kilku kompletnie przemoczonych wędkarzy, widzimy kilka zaparkowanych samochodów w miejscach wybitnie świadczących o hobby kierowców. Zapowiada się całkiem nieźle skoro jest tyle ludzi. Auto parkujemy przy starej mleczarni i czekamy w nim około godziny aż przejdzie kolejna burza. Zbiegamy łąką kilkanaście metrów w dół i jesteśmy nad rzeka. Tu Bystra jest już węższa, bardziej kręta, z nielicznymi dołkami ale ma tez mniej zwałek i łowienie jest bardziej komfortowe. Łowimy od strony łąkowo-leśnego brzegu. Byłem pełen podziwu jak rzeka wije się przez łąki, pomiędzy skupiskami olch z jednej strony, a skarpą na szczycie której są wybudowane domy i biegnie szosa. Tego dnia nie mieliśmy już tyle szczęścia. Niestety widzieliśmy tylko kilka ogonów które odbijały się od naszych przynęt nic nie zacięte. Ale za to okoliczności przyrody i poznawanie kolejnego wspaniałego fragmentu rzeki wynagrodziły wszystko. Po kolejnej burzy około 15 zwijamy się do domu. I znowu idąc wzdłuż brzegu zrobiliśmy dobrych kilka km. Ale wracając już droga przez łąki, która tylko od czasu do czasu styka się z zakolami meandrującej rzeki – powrót do samochodu zajął nam kwadrans. Pomimo braku spektakularnych złowionych ryb – wyjazd uznaje za bardzo udany. Poznałem 3 wspaniałe fragmenty rzek o istnieniu których maiłem tylko blade pojęcie. I fakt są na nich miejsca gdzie faktycznie można złowić bardzo grube pstrągi a i miejsc z ładnym lipieniem nie brakuje. Jak się uda zweryfikuje to w wakacje albo jesienią. Zważywszy ze opowieści kolegów, zdjęcia a także gospodarka lubelskich pstrągarzy bardzo do tego zachęca. Na kolejny wypad na lubelskie rzeczki musiałem czekać prawie miesiąc. W Puławach byłem już 24 maja w piątek wieczorem. Jednak pogoda nie nastrajała optymizmem. W Puławach padało od 14 i Pogodynka sugerowała ze tak będzie do niedzielnego popołudnia. Ale jako ze już zrobiłem 130 km, pomimo mocnych obiekcji Janusza wybraliśmy się kolejne 80 km nad Bystrzycę. Stwierdziłem ze jak woda będzie wysoka co zapowiadały wszelkie znaki na ziemi i niebie to przynajmniej zaliczę fajną wycieczkę krajoznawczą, w sumie i tak nie było nic lepszego do roboty, finał Ligi Mistrzów dopiero wieczorem a ile można pić piwo i kręcić muchy. Po drodze kilkukrotnie przejeżdżamy przez Bystra która niesie wysoką i mocno zbrudzona wodę. Mina Janusza z kilometra na kilometr robi się coraz bardziej markotna, ale może na południowy – wschód od Lublina nie padało? W końcu zlewnia Bystrzycy jest oddalona dobrze ponad 100km od Puław. Pierwszy przejazd przez Bystrzyce poprawia nam humor. Okazuje się że nie jest tak źle. Można na muchę to nie jest idealna woda ale na spinning da się połowić. Janusz proponuje jechać na odcinek No kill raz że jest najbardziej rybny, dwa że jeden jego brzeg to rozległa łąką gdzie da się komfortowo połowić nawet na sucha muchę. Bo pod każdym przejeżdżanym mostkiem woda była coraz czystsza. Auto parkujemy koło środkowego młyna w miejscowości Kiełczewice Maryjskie. Spoglądam na rzekę, daję się przekonać Januszowi aby dziś zabrać z auta zamiast spinningu muchówkę 9’’ #4. Na początku nimfa. Sporą rudą złotogłowką obławiam spiętrzenie koło starego kola młyńskiego. Efektem jest ładnie wybarwiony lipień około 30 cm. Januszowi w tym miejscu spada niewielki pstrąg. Idziemy w dół rzeki obławiając na zmianę zakręty –jeden ja, jeden on. Z powodu zawirowań pogodowych nad woda byliśmy dość późno , ale pogoda zrobiła się słoneczna. Ku naszemu zdziwieniu na wodzie zaczęła się pokazywać sporych rozmiarów jętka. I wtedy usłyszałem „jak dopisze nam szczęści to zobaczysz co to są „Helikoptery” nad Bystrzyca”. Pomimo tego że jętki płynęło coraz więcej nic jej nie zbierało. Tylko jakieś pojedyncze drobne oczka małych lipieni wychodzących do jakiejś sieczki na pewno nie do jętki w rozmiarze XXL. Piękne żółte majówki i równie okazałe szare jętule. Po kolejnym obłowionym bez efektów zakręcie zobaczyłem ze pod drzewami, przy samym brzegu jakiś większy pstrąg zaczyna zbierać napływające mu nad głowę jętki. Szybkie przezbrojenie na sucha, wyszukałem na dnie pudełka jakąś rozmiarowo podobną jętkę i macham. Kilka rzutów i nic, okazało się że jak jętka nie płynie ocierając się o trawy zwisające z brzegu do wody to pstrąg nie ruszy się ani o centymetr. Dwa trzy rzuty i w końcu się udało, nurt spycha jętkę pod sam brzeg wprost nad głowę pstrąga. Wyjście bezbłędne, zacięcie tak samo i po chwili spory pstrąg wyskakuje nad wodę. Byłem trochę zdziwiony nigdy do tej pory nie łowiłem na suchą ba w ogóle na muchę w rzeczce o szerokości 2-3 metrów pełnej nadbrzeżnych drzew i krzaków. Na Sanie można pójść z ryba kilkanaście metrów w dół, w górę czy lewo albo prawo a tu trzeba rybę siłowo zatrzymać na dość krótkim odcinku rzeki. Do tego drzewo poniżej, krzak powyżej, jakieś konary czy inne paliki w wodzie, kij #4, żyłka 0,14 – nie ma lekko. No i od tego pstrąga się zaczęło. Z każdą chwilą było widać więcej oczek, coraz częściej jętka była zbierana z powierzchni. Wypatrzony oczkujący pstrąg = zacięta ryba. W sumie złowiłem kilkanaście pstrągów w rozmiarze 35-45 cm. Do tego jako przyłów trafiło się kilka lipieni. O dziwo lipienie zbierały tak samo agresywnie jak pstrągi, ryby zarówno pstrągi jak i duże lipienie stały obok siebie. Z jednego odcinka rzeki ok 15 metrowego wyciągałem najpierw pstrąga koło 37 cm, kilka metrów niżej lipienia prawie 40 cm i na końcu spod drzewa pstrąga ponad 40 cm. Nie dało się łowić selektywnie, wszystkie ryby równo zasysały muchy a im większa mucha tym lepiej. Niestety miałem tylko 4 sztuki odpowiednich much - 2 mega chrusty (wielkości kciuka) i 2 jętki majowe, tak ze muchy nie nadążały wysychać w kamizelce po tym jak były miętolone w paszczy pstrągów. I tak jak pisałem trzeba było namierzyć oczkującego pstrąga, położyć mu najlepiej na głowie muchę aby nie miał czasu na zastanawianie się i ciąć. Albo puszczać muchę przy samym brzegu, tuż nad jego głową. To był wspaniały dzień. Pierwszy raz w Polsce od łowienia bolała mnie ręka. Nie wiem ile złowiłem ryb ale było tego naprawdę dużo. Wszystko na 4 muchy i żyłkę 0,14. Najlepszy był ostatni pstrąg, zbierał w takiej wyrwie w brzegu, na zakręcie w oddalonej zatoczce. Ni jak mucha nie chciała mu nadpłynąć nad stanowisko, a wrzucić się jej tam nie dało bo zwisały nad nim gałęzie potężnej wierzby. W sumie widziałem jak kilkanaście o ile nie kilkadziesiąt razy raz za razem pstrąg powoli i spokojnie zbiera muchy z powierzchni. Nawet nie schodził do dna tylko czekał pod powierzchnia na kolejny płynący kęsek. W końcu go dorwałem, rzut muchą prawie jak spinningiem, tuż nad lustrem wody, wymach z pełną siłą i tylko mucha musnęła o powierzchnie a już czułem rybę na kiju. Szybkie zejście na kolana, kij maksymalnie w dół aby linka nie zaczepiła o gałęzie i po chwili pstrąg był w podbieraku. Nawet za bardzo walczyć mu się nie chciało taki był gruby i nażarty. Pierwszy raz widziałem pstrąga z takim ogromnym brzuchem, jak na swoje 39 cm wyglądał jak by połkną puszkę piwa 0,5 l. Głowa i grzbiet takie wąskie normalne a na dole mega brzuch. Idąc z powrotem do samochodu Janusz zaciął koło mostku powyżej stawów pstrąga takie dobre pół metra. Niestety na tyle cwanego że stojąc na brzegu widzieliśmy jak ustawił się miedzy gęsto powbijanymi palikami starego mostku (dlatego mogliśmy zmierzyć ile mniej więcej miał), tylko energicznie potrząsał głowa usiłując pozbyć się muchy. Nie dało się go ruszyć ani w te ani w te. Podpłynął na napiętej żyłce kilkanaście cm, przejechał głowa o jakiś palik i było po rybie. Wracając spotkaliśmy po drodze jeszcze 3 kolegów którzy tez połowili jak jeszcze nigdy w życiu. Wszystkim pięknie żarło. Spotkaliśmy też Piotrka Zieleniaka, chyba najlepszego muszkarza lubelszczyzny. Pogratulowaliśmy wspaniałego łowiska, ilości ryb i opieki jaką sprawują nad Bystrzycą. Pogadaliśmy chwile, Piotr zasugerował gdzie jeszcze warto jechać aby połowić. Piotr tego dnia wciągnął na sucha pstrąga ponad 50 cm i niezliczone ilości mniejszych pstrągów. Wieść o rójce jętki szybko się rozeszła. Rano gdy jechaliśmy nad rzeką nie było ani jednego auta a wracając naliczyliśmy kilkanaście samochodów i jeszcze więcej łowiących nad woda. Niestety głownie nad odcinkiem gdzie wolno zabierać ryby. Swoją droga to dopiero przy takiej rójce widać ile jest ryb w wodzie coś niesamowitego. I to ze duże ryby stoją obok siebie, po kilka w dołku i wcale sobie nie przeszkadzają. A przy takiej ilości pokarmu tracą na ostrożności i są łatwiejsze do złowienia. Początkowo byłem załamany gdy moje 2 jętki zostały zdewastowane ale podobnych rozmiarów i kolorów chrusty tez okazały się wspaniała przynętą. Ważne aby płynęła po powierzchni i przepływała nad głową. Podsumowanie. Teraz wiem że na pewno wrócę nad rzeki Lubelszczyzny, bo jest po co i nie mam na myśli tylko ryb ale i klimat, piękne stare młyny, rzeki meandrujące pomiędzy polami i doskonalenie technik podawania przynęt w ekstremalnym otoczeniu. Wiem tez ze kupie sobie wodoodporny aparat (aby w formie kilku fotek zobrazować te strony pisanych wypocin). Na pierwszej wyprawie na lubelskie rzeki nie miałem aparatu, podczas wyprawy nad Bystrzyce komórka padła mi po ok 1h łowienia i skończyło się na kilku fotkach – które załączam do tej przydługiej opowieści znad lubelskich rzek. @Gabriel

Artykuł opublikowany 06-02-2013, autor: @mapet77 Czyż nie wspaniale było by mieć nieograniczony dostęp do naturalnej przynęty jaką niewątpliwie są "czerwone"? Też tak kiedyś pomyślałem i postanowiłem założyć własną hodowlę. Jak to zrobić? - pomyślałem że przeglądnę różne fora internetowe i poszukam sposobu, jednak odpowiedź na moje pytanie przyszła szybciej niż się spodziewałem. Któregoś dnia, po wędkowaniu w deszczową pogodę moje pudełko z czerwonymi (wtedy jeszcze kupowane przed każdą wyprawą w sklepie) zostało nieznacznie zalane wodą. Nie zwróciłem uwagi na ten mały szczegół i schowałem cały sprzęt do piwnicy. Po kilku dniach znowu pojawiłem się nad wodą i ku mojemu zdziwieniu w pudełku zauważyłem jakąś podejrzaną aktywność malutkich, białych żyjątek. Po wnikliwej analizie doszedłem do wniosku że to muszą być robaczki, tylko nie wiedziałem czy z wylęgu czy jakieś pieroństwo się rozprzestrzeniło po ostatniej deszczowej kąpieli. Aby to sprawdzić przesypałem zawartość małego pudełeczka do większego pojemnika (chyba po litrowych lodach czy czymś takim) i dosypałem odrobinę ziemi ogrodniczej, którą moja żona używa do kwiatów. Całość zwilżyłem kilkoma kroplami wody i zostawiłem w ciemnej piwnicy na kilka dni całkowicie o tym fakcie zapominając. Któregoś pięknego dnia moja druga połówka przyleciała z wielkim krzykiem , że nie mam mowy o tym abym w "jej" piwnicy hodował jakieś robactwo. Eureka! pomyślałem i zleciałem na dół najszybciej jak to było możliwe. Po otworzeniu pudełka okazało się że małe białe żyjątka przekształciły się w jedno-centymetrowej długości robaczki. Pod pretekstem zakupu ziemi do "jej" kwiatków wybrałem się do centrum ogrodniczego i zakupiłem 40l ziemi do kwiatów (bez żadnych dodatków) i w Praktikerze 20-sto litrowy pojemnik oraz żonie przepiękną łopatkę do wysadzania sadzonek Hodowlę zacząłem od wyścielenia dna pojemnika tekturą, którą tuż przed zasypaniem ziemią mocno zwilżyłem spryskiwaczem Następnie wsypałem 20l ziemi i przerzuciłem moją "małą hodowlę" do nowej lokalizacji czyli 20sto litrowego pojemnika i na zachętę dorzuciłem robaczkom około 100gr płatków owsianych (najtańszych) uprzednio sparzonych wrzątkiem i wystudzonych. Tak oto do dnia dzisiejszego jetem już posiadaczem dwóch dużych pojemników robaków i nie pamiętam dnia, w którym ostatnio kupowałem paczkę czerwonych w sklepie. Z cennych uwag to pamiętać należy aby nie "karmić" obierkami z ziemniaków i marchewki bo po jakimś czasie będziemy miec poletko uprawne a nie domową hodowlę czerwonych robaków. Powodzenia @Mapet77

Artykuł opublikowany 05-06-2012, autor @ZDZISŁAW CZEKAŁA W tym artykule chciałbym Kolegom z forum przybliżyć zalety stosowania haków bez zadziora lub pozbawionych zadziora, zalety dla wędkarzy jak i dla ryb. Moja przygoda z hakami bez zadziora zaczęła się w 1995 roku od pierwszych w Polsce zawodów wędkarskich na których obowiązywał zakaz używania haków z zadziorami. Pamiętam ile było wokół tej decyzji zamieszania, ile było kontrowersyjnych komentarzy czy niejednoznacznych spekulacji. Dzisiaj po siedemnastu latach obowiązywania tego przepisu nikt sobie już nie wyobraża rozgrywania zawodów muchowych z użyciem haków z zadziorem mało tego na większości wód górskich obowiązuje już od kilku lat zakaz stosowania takich haków. Sam miałem w tym czasie wiele obaw i wątpliwości tym bardziej, że zanotowałem wiele spadów podczas treningów jak i podczas zawodów. Mimo to po zakończeniu imprezy dalsze stosowanie haków bez zadziorów wydało mi się rozsądne, po przeanalizowaniu samych zawodów stwierdziłem, że to nie wina haczyków, a braki w technice holu i tak już od 1996 roku nieprzerwanie do dnia dzisiejszego stosuję haki bez zadziora. Podstawową zalet haków bez zadziora z punktu widzenia ryb są dużo mniejsze uszkodzenia (mniejsza rana) niż w przypadku haków z zadziorem i to zarówno podczas wbijania (zacięcia) jak i późniejszego uwalniania ryby z haka. Główną zaletą dla wędkarza jest skuteczniejsze zacięcie ryby i bezpieczniejszy hol, a są i inne bardziej praktyczne jak łatwość usunięcia wbitego haka w palec, czapkę, ubranie czy siatkę podbieraka. Wracając do ryb, zacięcia i holu przedstawię przykłady świadczące o zaletach haków bez zadziora i ich wyższością w stosunku do z zadziorem. Haki z zadziorem Przykład pierwszy przeanalizujemy na rybach mających twarde wręcz kostne pyski jak pstrąg, szczupak itd. Jeśli używamy haka z zadziorem to dość często zdarza się, że zatniemy rybę zbyt delikatnie bo za duży dystans, za wysoko uniesiona wędka, spóźniona reakcja, delikatne branie itp. hak wbije się tylko do zadziora co w konsekwencji, w większości przypadków, kończy się odpadnięciem ryby gdyż hol na końcu grota nie może być i nie będzie skuteczny. W przypadku haka bez zadziora o wiele częściej wbijemy grot do kolanka nawet w twardą pokrywę kostną, a w przypadku gdy zacięcie będzie zbyt delikatne to i tak, jeśli ryba nie odpadnie w pierwszych sekundach, jest realna szansa, że grot wbije się głębiej pod ciężarem uciekającej ryby. Jaki w tym miejscu wniosek się nasuwa? Holując poprawnie rybę więcej wyholujemy ryb stosując haki bez zadziora gdyż częściej będziemy holować ryby na "kolanku" haka. Haki bezzadziorowe Przykład drugi będzie dotyczył ryb o pyskach delikatnych wręcz kruchych szczególnie narażonych na uszkodzenia takich, ryb jak lipień lub okoń. Tu posłużę się doświadczeniem z użyciem gumy z dętki rowerowej. Weźmy kawałek gumy i wytnijmy równy okrągły otwór jakimś przyrządem do wycinania otworów i spróbujmy rozerwać gumę. Sądzę, że się nie uda bo dętka jest zbyt mocno. Teraz weźmy żyletkę i natnijmy lekko brzeg otworu guma rozrywa się prawie bez użycia siły. Jak widać na przykładzie wbijając hak bez zadziora wykonujemy w skórze ryby równy otwór, a tak naprawdę tylko ją nakłuwamy co powoduje, że skóra się nie rozrywa. Inaczej jest w przypadku haka z zadziorem gdyż zadzior działa praktycznie jak âżyletkaâ którą nacinamy skórę i podczas holu ta często się rozrywa, więc zdarza się, że taka ryba odpada lub uwolniona odpływa z wielką paskudną raną. Przykład trzeci dotyczy ryb takich jak brzana, karp, sum itp. mających mięsiste często również twardawe pyski. W tym przypadku generalnie nie ma większego problemu (z małymi wyjątkami) z prawidłowym zacięciem hakiem z zadziorem schody zaczynają się w momencie wyciągania takiego haka uszkodzenia w miejscu wbicia są duże, a rana dużo większa tak jak możliwość jej zakażenia, destrukcja jest dużo większa niż w przypadku haka bez zadziora z którego uwalnia się ryby bezproblemowo bez prawie niewidocznych uszkodzeń i ewentualne negatywne następstwa są dużo mniejsze. Od momentu jak zacząłem używać haków bez zadziora poprawiła mi się skuteczność holu. Wynika to z dwóch powodów po pierwsze częściej holuję rybę na kolanku haka, po drugi poprawiłem zdecydowanie technikę holu robię to dużo bardziej starannie. Używanie haków bez zadziora przeniosłem na inne metody w tym na spinning i nie wyobrażam sobie łowienia ryb z użyciem haków z zadziorem. Zdzisław Czekała

Artykuł opublikowany 02-06-2012, autor @ZDZISŁAW CZEKAŁA Łowienie na długą nimfę daje możliwość dotarcia do stanowisk pstrągów szczególnie wtedy gdy warunki nie pozwalają na dotarcie do nich na krótki dystans sprawdza się w czasie gdy pstrągi nie reagują na inne przynęty jak streamery, suche czy też mokre muchy jest wtedy duża szansa, że żerują na larwach czy innych organizmach wodnych dryftujących z wodą. Ja łowię na długą nimfę jeszcze z innego powodu nie lubię łowić na krótką co nie znaczy, że czasem nie łowię ale zawsze jak mam wybór decyzja jest jedna. Do techniki dalekiej nimfy stosuję dziesięcio-stopową wędkę w szóstej klasie i pływającą linkę typu WF, jednolity przypon z żyłki zero dwadzieścia setnych milimetra długości trzech i pół do czterech metrów. Nimfy przywiązuję tak aby na kierunkowej znalazła się cięższa, a na skoczku (logiczne) lżejsza nimfa. Długą nimfą łowię na kilka sposobów: sposób pierwszy z przemieszczaniem się w górę rzeki polega na podaniu przynęty w górę na jak dłuższej lince pod lekkim kątem tak aby sznur nie spływał w równej linii z nimfami i sprowadzam na siebie jednocześnie wybierając linkę aby mieć ciągły kontakt z przynętami. Zatrzymanie lub wręcz „wjazd” linki sygnalizuje branie na które należy zareagować zacięciem poprzez poniesienie wędki w górę ale nie pionowo na siebie tylko pod lekkim kątem w bok. Sposób drugi stosuję schodząc w dół rzeki w tym przypadku podaję nimfy w poprzek nurtu pod brzeg lub w pobliże domniemanego stanowiska pstrąga, po wykonaniu rzutu natychmiast nad rzucam linkę tworząc „żagielek”, a szczytówkę wędki ustawiam lekko w górę rzeki około metra nad lustrem wody. Taki sposób podania nimf pozwala mi w pierwszej fazie spływania zestawu utopić nimfy, uzyskuję to przesuwając szczytówkę w dół z prędkością spływającej linki. W momencie jak szczytówka znajdzie się lekko poniżej mojego stanowiska zaczynam lekko przytrzymywać linkę, powodując „wychodzenie” przynęt ku powierzchni. Wychodzące nimfy powinny prowokować i prowokują ryby do ataku. Część brań jak zatrzymanie czy odjazd linki w bok są widoczne na końcówce pływającej linki, część wręcz odczuwalne na wędce jako lekkie lub mocne szarpnięcie albo tępe przytrzymanie. W zależności w którym momencie nastąpi branie należy zaciąć albo po wodzie, albo klasycznie na siebie. Sposób trzeci to po trochu połączenie dwóch pierwszych sposobów z kilkoma małymi zmianami. Nimfy podaję w górę tak jak w sposobie pierwszym ale maksymalnie pod kątem czterdziestu pięciu stopni po czym wybieram powoli nadmiar linki aby utrzymać kontakt z przynętami i pozwolić im się utopić. W momencie zatrzymania się linki tak jak w sposobie pierwszy zacinam. W drugiej fazie po spłynięciu przynęt na moją wysokość przekładam wędkę w górę rzeki tworząc w ten sposób „żagielek” i lekko przytrzymując linkę pozwalam nimfą wypłynąć pod powierzchnię, każde zatrzymanie, szarpnięcie, puknięcie zdecydowanie zacinam jak w sposobie drugim. Sposób czwarty i najprostszy przypominający trochę łowienie na mokrą muchę polega na podaniu nimf lekko w dół rzeki i przytrzymaniu ich tak aby spływały na naprężonej lince skośnie w poprzek nurtu. Dla uatrakcyjnienia przynęt można lekko podciągać i popuszczać linkę. W zależności od poławianych ryb do metody długiej nimfy stosuję żyłkę w grubości min. 0,16 mm do 0,22 mm, a w przypadku łowienie głowacicy 0,30 mm. Zdzisław Czekała

Artykuł opublikowany 29-05-2012, autor: @rapala Tegoroczny sezon karpiowy uważam wreszcie za otwarty. Może nie od razu kilka dni nad wodą ,jakby się chciało ale kilkadziesiąt godzin, spędzonych na łowisku w Trzcianie, powinno na początek wystarczyć. Grunt to, że karpie nie marudziły a kompani z którymi miałem zaszczyt spędzenia czasu, to ludzie,dla których wędkarstwo to Pasja , pisana przez duże "P". Piątek rano. Szybkie spakowanie sprzętu, "krótkie" półtorej godziny potrzebne na przebycie 80km (wszak to nasza drogowa, rozkopana rzeczywistość) i ok. ósmej rano melduję się na miejscu.Tutaj już czekają @Lenox, @Siwy oraz Łukasz - właściciel łowiska. Szybkie "rozlokowanie się", rozłożenie sprzętu, jeszcze tylko założenie kulek na włos i pierwszy zestaw ląduje w... zaczepie. Wszelkie sposoby uwolnienia zestawu nic nie przyniosły. Jak pech to pech nie ma rady trzeba rwać. Jedyna myśl jaka przeszła mi wtedy po głowie to taka, że "Jaki pierwszy dzień taki cały sezon" - dobrze, że zapas materiałów przyponowych i haków mam na kilka lat. Nigdy nie byłem człowiekiem przesądnym ale jak tu nie wierzyć w powiedzenie, że "Nieszczęścia chodzą parami", skoro w kilka minut po zmontowaniu nowego zestawu, podczas zakładania kulki... łamię igłę. Zawsze w pudełku mam ich kilka, tak na wszelki wypadek, niestety ta, którą złamałem, okazuje się być ...ostatnią. Dobrze że @Lenox poratował mnie swoją. Niby mała rzecz i nie pozorna ale jakby tak dobrze się zastanowić, to gdyby człowiek był sam na odległym łowisku i złamał ostatnią igłę... masakra, lepiej nie myśleć. Aby moja teoria "pecha" nie była bezpodstawna, to jeszcze przy kolejnym zacięciu brania, pęka... plastikowe ramię swingera. Nie można również zapomnieć o kilku ciężarkach, dziwnym trafem, wypinających się z dużą łatwością z klipsa. Dokładając do tego złamaną gumową końcówkę widełek mamy pełny obraz, pierwszych kilkudziesięciu godzin spędzonych nad wodą. Jutro wizyta w sklepie i uzupełnienie strat, oczywiście z lekkim zapasem. Ale dość biadolenia. Może kilka słów o samym łowisku. Jak już wiadomo jest to łowisko prywatne z dość dużą populacją karpi i amurów ale również ze sporymi okazami szczupaków i okoni. Również pokaźnych rozmiarów jaź czy lin, może stać się amatorem naszej przynęty. Łowisko jest dopiero w fazie "rozwijania się" więc na jakąś bogatą "infrastrukturę logistyczną" nie ma co liczyć ale jest czyściutko i spokojnie a złowione ryby na pewno to wynagrodzą. Oczywiście na łowisku obowiązuje całkowity zakaz zabierania złowionych ryb na co właściciel, kładzie szczególny nacisk. I bardzo dobrze. Patrząc na fatalny stan łowisk, zarządzanych przez PZW a później łowiąc na łowiskach komercyjnych, ma się nieodparte odczucie, jakby się łowiło w innym państwie. Taka nasza Polska rzeczywistość. Tego typu łowiska polecam szczególnie tym, którzy chcą zacząć przygodę z wędkarstwem oraz tym, którzy już wędkują ale chcieli by poznać "smak" holu, dużego karpia czy amura. To również dobra propozycja do rodzinnego wędkowania w naprawdę przepięknej okolicy. Przełęcz Dukielska, bliskość Dukli, rzeki Jasiołki, otaczające łowisko lasy to tylko kilka atrakcji na jakie możemy liczyć odwiedzając tamte okolice. Gdyby komuś znudziło się łowienie stacjonarne, zawsze ma do dyspozycji pobliską Jasiołkę. @Lenox stwierdził, że okres świetności tej rzeczki już minął ale jeszcze przy odrobinie wędkarskiego szczęścia, można "coś wydłubać". Amatorzy grzybobrania również znajdą swoje "miejsca" w otaczających lasach. Podczas sezonowych 'wysypów", można liczyć na pokaźne zbiory. Więcej informacji odnośnie samego łowiska już w najbliższym czasie, zamieści Łukasz (właściciel łowiska), który pewnie już niedługo, dołączy do naszej wirtualnej społeczności. Na koniec chciałbym podziękować właścicielowi łowiska za udostępnienie go, @Lenoxowi i @Siwemu za wspaniałe towarzystwo oraz... karpiom, że nie tak prosto dały się łowić, co jest tylko motywujące do ciągłego pogłębiania wiedzy o łowieniu tych ryb. Odnośnie ustaleń co do zorganizowania większego spotkania to jakieś wiążące decyzje nie zapadły. Jedyne co udało się ustalić to, to że takie spotkanie koniecznie trzeba zorganizować. Na naszym portalu jest kilku (nastu) ludzi, dla których łowienie karpi to ich pasja a od tego już niedaleka droga do wspólnego spędzenia kilku dni. Pozostaje wytypowanie łowiska i wyznaczenie daty spotkania, tym bardziej że będzie temu sprzyjał, nadchodzący okres wakacyjny. A więc koledzy wędkarze ,wszelkie propozycje mile widziane.... @rapala

Artykuł opublikowany 25-03-2012, autor: @ZDZISŁAW CZEKAŁA Największym błędem popełnianym przez wędkarzy przy łowieniu pstrągów jest SCHEMATYCZNOŚĆ. Aby z powodzeniem łowić te piękne i waleczne ryby musimy sobie uświadomić kilka czynników dość istotnych z naszego wędkarskiego punktu widzenia (czytaj łowienia). Po pierwsze bardzo ważny jest okres połowów czyli PORA ROKU – zima, wiosna, lato, jesień z wiadomych powodów odpada. Każda z tych pór roku charakteryzuje się określonymi warunkami połowu (choć są one bardzo płynne) to jest poziomem wody w rzece, jej temperaturą, zmętnieniem, dostępnością pokarmu. Po drugie sama RZEKA (rzeczka) czyli ilość i różnorodność dostępnych w niej kryjówek jej topografia dna (dołki, płanie, bystrzyny, przekosy, naturalne tamki, półtamki itp), a więc potencjalne stanowiska pstrąga. W tym miejscu warto wspomnieć o nauczeniu się „czytania wody”, nauczenia się interpretowania informacji przekazywanych nam przez rzekę. Jak to zrobić chyba tylko doświadczalnie podejść i sprawdzić dlaczego woda zachowuje się tak, a nie inaczej, dlaczego nagle spokojny nurt przyśpiesza mimo że brak widocznego spadku, dlaczego na gładkiej wodzie utworzył się „warkocz”, co się dzieje za tamką przez którą przelewa się woda, a co za półtamką, którą obmywa nurt rzeki czy potoku takich zagadek jest wiele w rzece warto je lub ich większą część rozszyfrować i zapamiętać. Po trzecie POKARM, wiedza "co zjada pstrąg" czym pstrąg się odżywia jest bardzo istotna dla wędkarza pozwala mu na odpowiedni dobór przynęty i sposób jej prowadzenia. Z jednej strony ogólna odpowiedź na pytanie co zjada pstrąg jest prosta – naturalne organizmu żywe dostępne w danej rzece, z drugiej, bardziej szczegółowej, odpowiedź na to pytanie nie jest już taka prosta gdyż w menu pstrąga spotykamy ryby, larwy, poczwarki i dorosłe owadów żyjących w wodzie jaki i w jej pobliżu, skorupiaki, żaby, kijanki nawet dżdżownice, a dodając do tego fakt, że część z pokarmu jest dostępna okresowo wcale nie ułatwia nam doboru przynęty. Jak widać z powyższego zestawiana pokarm możemy podzielić na dwie grupy – żyjące na stałe w rzece (ryby i skorupiaki jeśli występują) i okresowo dostępne (owady, żaby, dżdżownice). W danej chwili pstrągi zjadają to co jest najbardziej i najłatwiej dostępne, w tym miejscu istotna informacja nigdy ale to nigdy nie jest to jeden rodzaj pokarmu, ale jest ich kilka z dominującym na czele listy. Po czwarte STANOWISKO jakie zajmuje pstrąg w rzece w danym czasie (zima, wiosna, lato) i tu przyda się powyższa wiedza plus wyciąganie wniosków z obserwacji "swojej" wody bo na każdej rzeczce czy dużej rzece może być trochę inaczej choć można założyć pewien luźny schemat dopasowując go na łowisku. Zimę sobie odpuszczę bo po pierwsze ryby po jesiennym tarle jeszcze nie odbudowały masy i kondycji gdyż zimna woda (4-6 st.) spowalnia metabolizm, a co za tym idzie i trawienie, po drugie w czasie nawet niewielkich mrozów zbyt duża różnica temperatury wody i powietrza nie służąca osłabionym rybą jak je wyciągamy z ich środowiska (a wypinanie w wodzie używając kotwic raczej nie wchodzi w rachubę). Więc zaczynamy od WIOSNY w dolinach i na przedgórzu powoli budzi się do życia przyroda śnieg pozostał jeszcze tylko w górach, a w rzekach podniesiona mlecznozielona "pośniegowa" woda, której temperatura podniosła się do około 7-9 st. i przyśpieszyła przemianę materii zimno krwistych pstrągów. Stoją one teraz przeważnie w głębszych dołkach pod burtą brzegową lub na pograniczu szybkiej i spokojnej wody polując na małe rybki porwane przez nurt lekko wezbranej rzeki rozpoczynając okres odbudowywania masy ciała co następuje stosunkowa szybko. Jest to jeden z lepszych okresów połowu pstrąga na woblery, gumy i wcale nie małe blaszki (obrotowe i wahadłowe) okres gdy pstrąg potrafi zaatakować wszystko i to kilka razy pod rząd, okres praktycznie całodniowego żerowania. W zależności od warunków na łowisku przynętę można prowadzić z prądem i pod prąd ale zdecydowanie wolno z króciutkimi zatrzymaniami czasem lekko przyśpieszając, takie prowadzenie przynęty daje czas pstrągom na reakcję w nie do końca przeźroczystej wodzie. Późna WIOSNA, POCZĄTEK LATA to okres raczej niskiej i czystej wody poza okresami opadów, okres dużej dostępności owadów. W tym okresie pstrągi w zależności od pory dnia zajmują różne stanowiska – przeważnie rano ustawiają się na wlotach do głęboczków czasem nawet w prądach poprzedzających wolniejszą wodę (szczególnie pod koniec tego okresu) w czasie dnia szczególnie słonecznego cofają się do dołków aby na wieczór spłynąć na końcówkę dołka ustawiając się na przyśpieszeniu. Jest to czas gdy pstrąg staje się bardziej wybredny przynęty muszą być bardziej finezyjne, a w czasie rójki i żerowania kropka na owadach najlepiej "owado-podobne" w tym okresie tam gdzie występuje duża populacja jętki majowej może zdarzyć się okres kilku dni kiedy złowienie pstrąga na przynęty spinningowe będzie praktycznie niewykonalne. Najlepsze prowadzenie przynęty w tym okresie to sprowadzania jej na siebie w miarę w naturalnym spływie „owady” również w dół ale bardziej agresywnie woblerki i blaszki. Jest to okres z największym spektrum dostępnego pokarmu dla kropka, okres gdy musimy wykazać się największą kreatywnością i dostosować się do kaprysów ryby. LATO (lipiec połowa sierpnia) okres największych upałów i największego nagrzania wody, okres w którym często ciężko skusić szukającego zimniejszych partii wody pstrąga do ataku, w "zadrzewionych" rzeczkach szansa na pstrąga wczesnym rankiem i późnym wieczorem najlepiej w rejonie wypływających z lasu malutkich zimnych potoczków lub w rejonie zimnych źródlisk. W tym okresie na najlepsze wyniki możemy liczyć po kilkudniowych zimnych opadach, kiedy woda schładza się i natlenia rośnie aktywność pstrągów. Przynęty raczej małe i prowadzone bardzo spokojnie z i pod prąd jeśli woda jest lekko mętnawa można użyć większych przynęt i poprowadzić bardziej agresywnie. W drugiej połowie sierpnia przeważnie noce stają się coraz zimniejsze i temperatura wody zaczyna się obniżać, a aktywność pstrągów powoli wracać do norny. Jako, że pstrąg zaczyna żerować bardziej intensywnie przed okresem tarła znów mamy szansę połowić kilka godzin dziennie często cały dzień (w dni pochmurne). Choć w dalszym ciągu w rzekach nie powinno brakować owadów to przynęty zarówno klasyczne jaki i owado-podobne można prowadzić bardziej agresywnie niemniej nie powinniśmy przesadzać z ich wielkością najlepiej podobne do tych z lata. Oczywiście wszystko to jest płynne i zależy od rzeczywistej pogody, stanu wody, dostępności pokarmu itd. zdarzało się już, że bardzo „gorącą” wiosną ryby zachowywały się jak latem, a bardzo zimnym latem jak wczesną wiosną. Mam nadzieję, że informacje zawarte w powyższym artykule pomogą Kolegom w zrozumieniu pewnych ogólnych mechanizmów, mechanizmów, które zapewne ułatwią zlokalizowanie i złowienie pstrąga ale, które bezwzględnie należy zweryfikować na łowisku bo każde łowisko jest inne, każde rządzi się swoimi, choć podobnymi, to jednak różnorodnymi prawami. Zdzisław Czekała

Artykuł opublikowany 16-01-2012, autor: @kroku Długo przymierzałem się do napisania tego artykułu. Zacznę od początku. Nie jeden raz oglądałem piękne Solińskie kleniska (nie z zapory). To istne torpedy, grubo ponad 50 cm, zawsze zastanawiałem się na co je przechytrzyć. Próbowałem na kule wodną. Metoda ta nie zdawała egzaminu gdyż uderzenie o wodę płoszyło wszystkie kluski. Czereśnia jako przynęta była dobra ale nie odpowiadało mi siedzenie na skale pomiędzy drzewami na dużej wysokości. Udało mi się złowić jedną sztukę - zanim zszedłem z drzewa i zająłem się holem reszta ryb uciekała. Później chodziłem po polach i zbierałem stonki z ziemniaków oraz koniki polne. Próbowałem różne patenty - rzucać samą żyłką z ciężarkiem oraz inne wynalazki jakie mi przychodziły do głowy. Po przekłuciu konika przynęta już się nie ruszała, ze stonką było podobnie. Nie miałem też patentu na to aby owad utrzymywał się na wodzie i nie tonął. Jeśli dobrze liczę to ok 1,5 roku zajęło mi dobranie się do ich ogonów. Pamiętam że po wielu próbach odpuściłem sobie Solińskie klenie bo nie miałem już pomysłów i zająłem się fly fishingiem. Po opanowaniu techniki rzutów i złowieniu pierwszych rybek, wkręciłem się w kręcenie muszek. Minął ponad rok, gdzieś w sieci zobaczyłem jak jakiś gość łowi na grashoppery (koniki polne) i żuczki. Podpatrzyłem wzory, załatwiłem sobie piankę do takich imitacji (z dziecięcych puzzli). Pokręciłem jakieś żuczki i inne wynalazki. Odpinam łódkę wypływam z zatoczki - podniecony jak cholera ale z drugiej strony nie wierzący w zainteresowanie ze strony kleni, podpływam pod miejsce gdzie bobry robiły sobie swoje stanowiska. Widzę przez polaroidy stadko kleni takich pod 30-35 cm. Macham macham - pac ! Przynęta opadła na wodę. Wszystkie klenie płyną do niej z szybkością torpedy, pierwszy otwiera pysk, cięcie - hol i jest na łódce. Robię mu zdjęcie, muszę mieć pamiątkę. I tak to się zaczęło. Następnym miejscem są skałki nie daleko mojego domu. Myślę - bankowe miejsce, drzewa zwisające nad wodę, przy brzegu uklejki jak i komary, czasem widać wielkie oczka. Nie myliłem się. Klenie były i to dużo większe. Ten pamiętny dzień zawsze będzie gościł w moim sercu. Napiszę troszkę o mojej taktyce. Podpływając pod potencjalne miejsce gdzie spodziewam się klenia, robię to bardzo cicho i macham na siedząco. Pozycja stojąca odstrasza klenie. Branie następuje od razu po opadnięciu przynęty na taflę wody. Czasem czekam kilka sekund. Podszarpywanie płoszy kompletnie klenie. Robię bardzo duże owady, gdyż selektywnie zbierają je większe klenie. Podczas testów z mniejszymi przynętami, kleniki zawsze wyprzedzały większe kluski. Zawsze, podczas zacięcia staram się trzymać wędkę miedzy nogami i odpłynąć kilka metrów łódką z miejsca brania żeby nie wypłoszyć stada, bardzo często to pomaga. Wtedy mogę się zająć spokojnie holem. Co do sprzętu używam wędziska dł.2,75 w klasie 5/6, kołowrotek musi mieć dla mnie tylko hamulec. Co do przyponu nie schodzę niżej niż 0.14, praktycznie zawsze łowię na 0.16. Zatrzymanie klenia żeby nie wszedł w krzaki na takim przyponie nie sprawia problemu. Długość przyponu równa się długości wędki, czasem krótszy jeśli jest fala i ciężko mi podać przynętę pod krzaki. Najpiękniejszym jest moment płynięcia ryby do przynęty, czasem widać tylko grzbiet a czasem sam wielki pysk otwierający się bardzo szeroko. Moment wchłonięcia przynęty do pyska klenia jest czymś nie do opisania. Często jak łowię na wakacjach, inni wędkarze patrzą się na mnie bardzo dziwnie, kiedyś się śmiali ale mnie to nie rusza. Kocham ten sport i na ten rok życzę sobie magiczne 55 cm Solińskiego kluskowego. @kroku

Artykuł opublikowany 08-12-2011, autor: @ZDZISŁAW CZEKAŁA Wykonanie korkowej rękojeści do wędki muchowej (spinningowej) zaczynamy od wstępnego projektu, może być on w pamięci lub na papierze jak kto woli lub jak mu mu wyobraźnia pozwala. Mając ustalone szczegóły łącznie z wymiarami i kształtem rączki kompletujemy potrzebne elementy. W tym wypadku różne pierścienie korkogumy i kawałek wstępnie wyprofilowanej rękojeści korkowej. Po przygotowaniu mocnego i w miarę elastycznego kleju (ja używam Epidian-5) nanoszę go na poszczególne elementy i montuję je na specjalnej długiej śrubie po czym całość dokręcam mocno z czuciem tak aby solidnie docisnąć klejone elementy ale ich nie zmiażdżyć. Po kilkunastu godzinach (na drugi dzień) wszystkie elementy są solidnie i trwale sklejone. Teraz czas na obróbkę zaczynamy od wyfrezowania gniazda pod pierścień uchwytu kołowrotka. Montujemy rękojeść do tokarki i przy pomocy dłuta i odpowiedniego papieru ściernego (gradacja 120 240 800) nadajemy właściwy kształt rączce. Teraz czas na zlikwidowanie nielicznych ubytków jak to w korku do tego używam szpachli wykonanej własnoręcznie, a potrzebne do tego będą: bezbarwny lakier nitro, szpachla do drewna, pył korkowy i aceton. Przepis: lakier nitro mieszamy w proporcji 1:3 ze szpachlą do uzyskania jednorodnej masy do niej dodajemy dużą ilość pyłu korkowego i dokładnie mieszamy do uzyskania gęstej jednolitej masy teraz rozcieńczamy masę acetonem do konsystencji przypominającej rzadki jogurt (nie pitny). tak przygotowaną szpachlą korkową wypełniamy ubytki w rękojeści. Rękojeść po szpachlowaniu. Po dwudziestu minutach możemy przystąpić do ostatecznego wyczyszczenia rękojeści. Wyszlifowaną rękojeść warto pokryć cienką warstwą preparatu Cork Seal zabezpieczy on nam korek przed brudzeniem i wycieraniem się. Preparat nanosimy pędzelkiem lub kawałkiem bawełnianej szmatki. Po wyschnięciu i delikatnym przepolerowaniu rączki kawałkiem delikatnej irchy finalny wyrób prezentuje się tak. Inwencja i wyobraźnia dają nieskończoną ilość kombinacji tu podobna w desingu rękojeść wędki spinningowej i muchowej Miłej i twórczej zabawy. Zdzisław Czekała

Artykuł opublikowany 20-10-2011, autor: @mapet77 Niby prosta metoda a jak człowiek potrafi ją skomplikować… Myślę, że każdy z nas zarzucając swój pierwszy zestaw z rybką (żywą lub martwą) jako przynętą użył właśnie tej metody. Jest to chyba najprostszy i najpowszechniej stosowany sposób aby przechytrzyć drapieżnika..wystarczy przejść się pierwszego maja nad brzegami zbiorników i zobaczyć bujające się na wodzie styropianowe „bomby” wielkości piłki tenisowej. W zasadzie zestawy te są niemalże bezobsługowe, tzn.: nie trzeba się za bardzo nad nimi skupiać, gdyż i tak po zniknięciu spławika mamy czas na zacięcie… No właśnie czas zacięcia-chyba najbardziej niewiadoma w całym tym szczupakowaniu. I nie ważne czy z gruntu czy na spławik-nigdy nie mamy pewności, że biorąca ryba się zatnie. Co do bezobsługowości zestawu spławikowego to nie do końca musi tak być. Okazuje się, że możemy tak modyfikować nasze zastawy, aby dać rybie możliwość napotkania i skonsumowania zastawionej przynęty. Wszystkie te unowocześnienia przedstawił mi znajomy Irlandczyk, właściciel sklepu wędkarskiego w Eniskillen, w Północnej Irlandii. Jeśli chodzi o wiedzę tego gościa to muszę przyznać, że nawet takie osobistości jak Mick Brown gościły u niego w sklepie na zakupach, tylko po to aby dowiedzieć się czegoś więcej na temat połowu szczupaka w rzekach i jeziorach Irlandii Północnej. Ale wróćmy do tematu. Aby skutecznie łowić drapieżniki na spławik potrzebujemy odpowiedniego sprzętu, niekoniecznie z górnej półki, ale sprzętu takiego, którym możemy posłać zestaw na określoną odległość, wykonać skuteczne zacięcie i zakończyć walkę w możliwie jak najkrótszym czasie. Co do odległości skutecznej połowu drapieżnika na spławik to moim zdaniem można śmiało powiedzieć, że nie zarzucimy zestawu spławikowego bez ryzyka splątania na odległość większą niż 20m. Myślę, że do 10 metrów od brzegu to najlepsza bezpieczna odległość do poprawnej prezentacji przynęty. Wędzisko-jeśli chodzi o jego parametry to przede wszystkim odpowiednia długość. Minimum niezbędnym do połowu z brzegu jest 3,6m; jeśli chodzi o łódkę preferowane są krótsze kije np.: spinningi stosowane do połowu dorszy z kutra 3 metrowe, gdyż taką wędką łatwiej operować w momencie wejścia zdobyczy pod łódkę. Może to być dobrej klasy wędka teleskopowa, najważniejsze aby miała dobrze osadzone, wytrzymałe przelotki, ciężar wyrzutu 80-100 gram, wyposażona w odpowiednio mocny uchwyt pod kołowrotek, lub dwu- ewentualnie trzyskładowe wędzisko karpiowe o krzywej ugięcia 2,5 do 3 lbs, wyposażone w dwustopkowe przelotki o progresywnej lub niemal parabolicznej akcji niezbędnej do łatwiejszego wyrzutu zestawu, ewentualnie ciężki fedder około 120-150 gram. Dlaczego tak topornie zapytają niektórzy? A no dlatego, aby możliwie jak najbardziej skrócić czas holu większego szczupaka, który po zaciekłej walce, podczas wypuszczania, może nie mieć sił na prawidłowe ustawienie się w wodzie, co może doprowadzić do jego śmierci. W tej materii nie uznaję kompromisu i wyposażyłem się w typowe wędziska dedykowane drapieżnikom: jedna wędka to paraboliczna 12-sto stopówka (12feet=3,66m), dwuczęściowa o krzywej ugięcia 3lbs, którą stosuję do lekkiego gruntu przy brzegu, lub na spławik. Druga wędka to również 12-sto stopówka, dwuczęściowa o krzywej 3,5lbs którą stosuję do zadań specjalnych, czyli wszędzie tam, gdzie istnieje możliwość ucieczki zaciętej zdobyczy w karcze i trzeba mocno sparować jej ucieczkę. Jeśli mamy możliwość zakupu średniej klasy karpiówki to naprawdę warto zainwestować kasę i mieć dwa kije do połowu różnych ryb: karpiowatych i drapieżników. Kołowrotek-temat rzeka. Rynek oferuje nam różne udogodnienia: podwójna korbka, stopy tytanu, ultralekki kabłąk itp. Pamiętajmy o jednym, podczas łowienia na spławik nie trzymamy wędki w rękach, (chociaż w przypadku przepływanki musimy ją mieć w ręku) tylko większość czasu zestaw leży na podpórkach. Więc kołowrotek przede wszystkim musi być szybki (odpowiednie przełożenie), z niezawodnym hamulcem i blokadą biegu wstecznego co już jest standardem, niekoniecznie musi być lekki. Najważniejsze to musi zmieścić na szpuli minimum 100-150m plecionki bądź minimum 150m żyłki o odpowiedniej grubości. Jeśli chodzi o wolny bieg w kołowrotku to zdania są podzielone: są wędkarze, którzy preferują używanie tego mechanizmu bo tak jest wygodnie. Ja osobiście mocuję żyłkę w specjalnym klipsie przy wędzisku, jeśli nie mamy takiego to wystarczy mocno opinająca gumka recepturka, tuż nad kołowrotkiem, pod którą również wpinamy linkę, pamiętając o odpowiednim napięciu krótkiego odcinka pomiędzy szpulą a blankiem i koniecznie o otwarciu kabłąka! Podejmująca przynętę ryba wypina linkę z gumki/klipsa i wysnuwa swobodnie niczego nie podejrzewając. Linka-czyli co na szpuli? Ten wybór zostawiam do rozważenia Wam drodzy koledzy, gdyż każdy z nas wie, jaką zasobnością portfela dysponuje. Jednak najważniejszy parametr jakim powinna się cechować linka to duża wytrzymałość! Nic mnie tak nie wkurza, jak wyczepianie starych zestawów z pysków ryb, które się komuś poprzednio urwały. Jak widzę te żyłki o grubości zero, zero prawie nic (0.20 może 0.25) to się cały trzęsę w środku i chodzi mi jedna myśl po głowie: a mianowicie co by było gdyby ryba połknęła głębiej przynętę i zerwała taki „chudy” zestaw i odpłynęła skazana na powolną śmierć? Apeluję do niektórych aby wybierać się z żyłką minimum 0.30mm lub plecionką o wytrzymałości poniżej 30lbs, czyli około 14kg!!! Ryba pod wodą prędzej zobaczy takie elementy zestawu jak ciężarek, olbrzymi krętlik od stalki, stalkę potężną kotwicę niż różnicę w grubości 0.20mm a 0.30 czy 0.35mm. I później nad wodą powstają legendy o gigantycznym szczupaku który urwał nam zestaw po wyczerpującej walce. Jeśli zestawy nasze będą wyglądały tak jak do tej pory, to takim legendom nie będzie końca… oczywiście można wyholować rybę na takim zestawie ale zajmie nam to dużo więcej czasu niż na zestawie dedykowanym danemu gatunkowi. Dobra linka na drapieżnika nie powinna mieć zbyt dużej rozciągliwości. Najlepiej jeśli mamy dostęp do danych procentowych tego parametru, wówczas możemy sobie obliczyć jak rozciągnie się nasza linka. Jeśli tych danych nie mamy to łatwo możemy sami eksperymentalnie wyznaczyć ten parametr. Wystarczy tylko rozwinąć metrowy odcinek żyłki w sklepie, przyłożyć do niego miarkę i zmierzyć o ile centymetrów rozciągnie się nasza linka. Później tylko pomnożyć otrzymany wynik przez ilość metrów wynikającą z odległości na jakiej będziemy poławiać i będziemy mieć pojęcie o ile wydłuży się nasz zakres wymachu kijem za siebie w celu zacięcia biorącej ryby. Kolorystyka nie ma tu chyba większego znaczenia, chociaż linki fluo mają tę przewagę, że widzimy w którym kierunku ucieka nasza podejmująca przynętę zdobycz. Przypon-jaki materiał i jakiej długości? Są to chyba najczęściej zadawane pytania w sklepie wędkarskim podczas zakupów. Rynek oferuje nam wiele długości, w różnej kolorystyce otuliny z różnymi agrafkami itp. Ja osobiście nie używam już kupowanych przyponów tylko robię własne z materiałów ogólno dostępnych w sklepach internetowych. Zdecydowałem się na taki sposób, gdyż firmowe „stalki” charakteryzują się zbyt dużymi agrafkami, które przeszkadzają w nawleczeniu martwej rybki na zestaw. W przypadku stosowania żywej rybki nie ma to znaczenia, gdyż zwykle „żywiec” przekłuwany jest pod płetwą grzbietową. Jeśli chodzi o przypony z fluorokarbonu lub kevlaru to stosuję je tylko w przypadku licznego występowania sandacza w wodzie. Sandacz jest rybą bardzo terytorialną i nie pozwoli sobie na pałętanie się po jego rewirach szczupakom, więc jeśli mam więcej niż jedno zostawione branie na rybkę z gruntu i widać na niej charakterystyczne ślady wilczych zębów sandacza to zmieniam przypon na fłuorokarbonowy. Chociaż i na odpowiednio gruby fluorokarbon wyciągniemy „kaczorka”, czego przykład miałem jednej nocki na Wisłoku, gdy przynętę dedykowaną sandaczowi wziął 86-cio centymetrowy szczupak, zacięty w sam kącik pyska tzw. nożyczki. Kotwiczka czy haczyk? Które skuteczniejsze? Nie wiem, jeśli chodzi o kotwiczki to stosuję tylko i wyłącznie OWNER ST36 BC X w rozmiarach 12, 10, 8 w zależności jakiej wielkości jest rybka przynętowa (taka sama zasada jak ogólnie w wędkarstwie spławikowym lub gruntowym) Dobra kotwiczka musi mieć krótki trzonek, mocny materiał z którego jest wykonana i bardzo ostre ostrza. Co do haczyków to tylko tyle można powiedzieć, że każdy karpiowy jest odpowiedni do tej metody, kuty, bardzo ostry w rozmiarze dopasowanym do przynęty. Kotwiczek używam w wodach, w których przewagę liczebną stanowią szczupaki, natomiast pojedyncze haki zakładam w miejscach „pachnących” sandaczem-z płynącą wodą, twardym dnem z dużą ilością podwodnych przeszkód. Jeśli chodzi o sposób zbrojenia martwych rybek przynętowych to uzależniam to od zestawu na jaki je zakładam. W przypadku pater noster zapinam rybkę na dwa sposoby: w płynącej wodzie wbijam haczyk od spodu pyszczka i wyprowadzam nad górną wargą, co pozwala przynęcie unosić się i falować w toni wody. Jeśli woda płynie wolno, lub stoi to przekłuwam rybce ogon, około jednego centymetra poniżej jego rozwidlenia, dodatkowo obwiązując haczyk cieniutką, elastyczną gumeczką (niestety nie spotkałem tego u nas w sklepach). Część sprzętową mamy omówioną, więc przejdę do swoich zestawów, które stosuję w różnych warunkach pogodowych i w zależności od ukształtowania linii brzegowej i struktury dna. Jeśli chodzi o najprostszy zestaw, znany każdemu wędkarzowi czyli spławik, ciężarek stalka, kotwiczka i przynęta to podobno najprostsze rozwiązania są najskuteczniejsze ale… STANDARDOWY ZESTAW SPŁAWIKOWY No właśnie, nie zawsze da się je zastosować. Przypuśćmy, że łowimy w bezwietrzny dzień, na zamkniętym zbiorniku i zarzucamy żywca nieopodal trzcin czy jakiejś podwodnej przeszkody. Wszystko jest dobrze, dopóki żywiec nie wejdzie w zaczepy lub zerwie się porywisty wiatr i spowoduje spływanie zestawu w miejsce, gdzie według nas nie spodziewamy się brań. Nic tak nie irytuje, jak ciągłe przerzucanie zestawu i narażanie go na splątanie. Aby tego uniknąć najprościej było by zarzucić zestaw gruntowy, ale jest jeden problem: zestaw ten charakteryzuje się tym, że spoczywa twardo na dnie i nie mamy możliwości penetrowania toni przynętą. Jest na to rozwiązanie: pater-noster, stara jak świat metoda połowu nie tylko drapieżnika ale również białej ryby. KLASYCZNY PATER NOSTER Podstawowym zadaniem tej metody jest prezentacja naszej przynęty na odpowiedniej głębokości, na którą mamy wpływ my sami, poprzez odpowiednio skracanie lub wydłużanie linki „kotwiczącej” nasz zestaw do dna. Nie trzeba być ichtiologiem, aby zauważyć, że oczy szczupaka umieszczone są powyżej jego szczęk, czyli patrzą w górę (i w tym miejscu nie rozumiem, jak szczupak podejmuje przynętę z dna) więc w tej przestrzeni należy umieścić przynętę, aby zwiększyć szansę zauważenia jej przez grasującego drapieżcę. Istnieją różne odmiany tej metody, pewnego rodzaju modyfikacje do których należą: pater noster z podwodnym spławikiem, stosowany w przypadku znacznej odległości od brzegu, na którą chcemy podać naszą przynętę, zazwyczaj żywą rybkę PATER NOSTER PODWODNY SPŁAWIK oraz pater noster z dwoma spławikami: jeden podwodny, drugi normalny. Zadaniem tego zestawu jest maksymalne naprężenie linki tak, aby przynęta, z reguły jest to żywa rybka zahaczona za pyszczek, mogła w miarę swobodnie (o ile o swobodzie w tym wypadku możemy mówić) poruszać się dookoła. Zestaw ten możemy posłać na znacznie większą odległość niż klasyczny pater noster, ale jak wiadomo: im więcej elementów dodatkowych tym większe ryzyko splątania. Aby skutecznie umieścić zestaw w wodzie należy odpowiednio dobrać jego składowe (o których mowa powyżej), aby podczas zarzucania nie poplątać wszystkiego, zanim wpadnie do wody. Ja staram się niemalże „włożyć” zestaw do wody, nieopodal brzegu, lekko powyżej stanowiska(na szkicu żółta kropka), najlepiej aby pod wodą znajdowały się jakieś podwodne przeszkody. No ale jak mamy zaciąć, podjąć walkę i szczęśliwie wyholować upragnioną zdobycz? Wystarczy zastosować solidnie zestawiony sprzęt, nic nie może nas zawieść i 99% sukcesu mamy w kieszeni. Ten 1% to fakt, że biorąca lub walcząca na wędce ryba wbije się w zaczep i pozbędzie się haczyka. No ale na to nie mamy wpływu, w która stronę uda się obiekt naszych westchnień i marzeń… Jeśli łowimy w miejscu niegłębokim, blisko od brzegu i na otwartym, niespecjalnie zakrzaczonym terenie (na szkicu czerwona kropka), to schodzę maksymalnie poniżej swojego stanowiska i rzucam zestaw na tyle daleko na ile mi pozwala mi jego konstrukcja. Następnie na otwartym kabłąku wycofuję się do podpórek, zamykam kabłąk naciągając linkę po czym otwieram kabłąk wpinając linkę w klips lub pod gumkę. W przypadku gdy zajmujemy stanowisko poniżej zakrętu rzeki, w miejscu o dużej głębokości, i większym uciągu to miejscówka moja znajduje się poniżej mojego stanowiska jednak w takiej odległości, która pozwoli mi na napięcie linki do tego stopnia, że ani centymetr nie spoczywa na powierzchni wody (na szkicu zielona kropka). Jeśli naszą miejscówką będzie leniwie płynąca rzeka o zróżnicowanym dnie (mulisto-, piaskowo- żwirowym), z niewielką ilością zalegających pod wodą zaczepów to staram się maksymalnie wydłużyć odcinek żyłki kotwiczącej zestaw do dna tak, aby nasza przynęta zawisła nad przeszkodą. Na wypadek, gdyby nasz niecelny rzut sprowadził zestaw centralnie w podwodne karcze to jako żyłki łączącej ciężarek z oczkiem potrójnego krętlika używam starej, osłabionej „dwudziestki” po to, aby w momencie zacięcia biorącej ryby zerwać ją i podjąć walkę z rybą. Pater noster możemy również używać w zbiornikach zamkniętych, w niedalekiej odległości od brzegu w celu uniemożliwienia przemieszczania się zestawu wraz z prądami powierzchniowymi wody oraz na wypadek silnie wiejącego wiatru „w twarz”. Który również mógłby znosić przynętę w mało atrakcyjne miejsce. Jak widzimy jest to metoda, która w całej swojej rozciągłości pozwala na stosowanie jej w niemal każdych warunkach: niezależnie od ukształtowania lini brzegowej, przy zmiennych warunkach pogodowych jak i różnym ukształtowaniu dna pozwoli na efektywne i komfortowe łowienie niemal cały sezon. Jednak i tak moja ulubioną i przynosząca największe dotychczas złowione drapieżniki jest martwa rybka z dna. Ale to już temat wyczerpany przez portalowego kolegę @Rapala, który opisał to w tym temacie Drapieżnik z gruntu. @mapet77

Artykuł opublikowany 12-11-2011, autor @rapala W drugiej części "W pogoni za łukami" chciałbym podzielić się z Wami, własnymi doświadczeniami oraz osobistymi odczuciami jakie przez kilka lat zdobyłem mając możliwość posługiwania się echosondą. Może nie jest to zbyt długi okres czasu ale częste wędkowanie z pontonu oraz wielogodzinne obserwowanie ekranu sonaru, dało mi możliwość wyrobienia sobie, własnego zdania na temat interpretacji obrazu oraz praktycznej oceny tego urządzenia. Niektórzy z Was mogą mieć inne zdanie na temat opisów jakie będą zawarte w tym artykule. To dobrze. Dzięki dyskusji oraz możliwości wyrażania swojej opinii, wzbogacamy swoją wiedzę oraz zyskujemy potrzebne informacje do lepszego poznania tego urządzenia. Właściwa interpretacja obrazu jest bardzo ważna, ponieważ może w wymierny sposób przełożyć się na wyniki naszych wypraw wędkarskich. Dzięki doświadczeniu jakie z czasem zdobędziemy, będziemy mieli możliwość dokładniejszego interpretowania obrazu co w połączeniu z naszą wiedzą o zachowaniu się ryb, da nam możliwość (w zadowalającym stopniu) "rozróżniania" ich gatunków. Aby lepiej to zrozumieć, potrzebnych nam będzie kilka podstawowych informacji technicznych oraz bliższe poznanie funkcji GrayLine. Zdjęcia odczytu echosondy zamieszczone w tym artykule, zostały zrobione podczas wędkowania z pontonu na jednym z naszych zbiorników zaporowych. Na początek kilka teoretycznych wiadomości. Wszystkie opisy zawarte w poniższym tekście będą oparte o specyfikację echosondy Eagle Fish Mark 480, której jestem użytkownikiem. Wyżej wymieniony sonar posiada dwa tryby ustawień: AUTO oraz MANUALNY. Z oczywistych względów nas interesuje drugi tryb jej pracy. Dlaczego? Jest kilka powodów a do najważniejszych należą: -Możliwość obserwowania ryb, przedstawionych na ekranie jako łuki. -W miarę dokładna ocena wielkości wyświetlanych ryb. -Odpowiedni dobór ustawień do warunków panujących w wodzie. Jak powstaje łuk? Najprościej rzecz ujmując, odbywa się to w następujący sposób a proces ten można podzielić na trzy etapy. Pierwszy - wiązka wysłana z przetwornika rozchodzi się w wodzie przyjmując postać stożka. Kiedy nasza łódź znajduje się w ruchu i w jej zasięgu znajdzie się jakiś obiekt w tym wypadku ryba, następuje odbicie wiązki ultradźwiękowej, która powraca do przetwornika a na ekranie sonaru zaczyna pojawiać się zarys łuku. Siła wiązki powrotnej jest jeszcze dość słaba dla tego zarys łuku jest dość wąski. Drugi - z każdym momentem, kiedy łódź coraz bardziej zbliża się do ryby, sygnał odbity będzie coraz mocniejszy a tym samym łuk coraz szerszy. Jeżeli przetwornik naszego sonaru znajduje się nad obiektem (rybą) a co za tym idzie odległość do niego będzie najmniejsza, wtedy sygnał odbity będzie najmocniejszy. Łuk ryby będzie najszerszy a jego wypełnienie w zależności od wielkości ryby, jasno szare. Trzeci – analogicznie, kiedy nasza łódź będzie się oddalać, łuk widoczny na ekranie będzie coraz cieńszy. I tutaj jeszcze jedna ważna informacja a mianowicie trzeba pamiętać że: - Wielkość ryby pokazywanej na wyświetlaczu sonaru jest uzależniona od grubości łuku a nie jego długości. - Im łuk szerszy to ryba, która znajduje się w zasięgu wiązki jest większa. - Jeżeli na ekranie widnieją dwa łuki tej samej wielkości, jeden z jasnym wypełnieniem a drugi bez to sygnał z jasnym wypełnieniem jest silniejszy. Często nieznajomość tych podstawowych zasad prowadzi do mylnej interpretacji obrazu. A. Podwodna przeszkoda w tym wypadku prawdopodobnie karcz. B. Dwie ryby dobrze widoczne dzięki funkcji GrayLine Należy również nie zapominać o tym że nasza łódź znajduje się w ruchu i obiekty pokazywane na wyświetlaczu w jego środkowym punkcie w rzeczywistości będą znajdowały się już o kilka-kilkanaście metrów z tyłu. Jest to uzależnione od głębokości na jakiej wędkujemy a także wartości procentowej jaką mamy ustawioną w funkcji "Chart Speed" czyli inaczej, szybkości przesuwu obrazu na ekranie. Częstym pytaniem jakie zadają osoby, które od nie dawna mają do czynienia z echosondą jest: "Jaki obszar dna obejmuje swym stożkiem sonar?" Myślę że odpowiedź może być prosta i nie ma co aż tak dokładnie zagłębiać się w obliczenia. Jeżeli nasz sonar wysyła wiązkę w postaci stożka, której kąt wynosi 60° (kąt najczęściej wykorzystywany) to średnica podstawy będzie w przybliżeniu odpowiadała wysokości tego stożka czyli głębokości na jakiej wędkujemy. Dla przykładu: głębokość łowiska 10m - pokrycie dna przez wiązkę będzie kołem o średnicy ok.8-10m.Oczywiście są to czysto teoretyczne wyliczenia i odnoszą się do płaskiego dna. Jeżeli dno jest nachylone (np. stok podwodnej górki) obszar pokrycia będzie większy. Ci, którzy chcą uzyskać dokładne wyliczenia, muszą zagłębić się bardziej we wzory matematyczne. GrayLine (szara linia). Krótki opis tej jakże przydatnej funkcji, został zawarty w pierwszej części artykułu. Teraz czas na dokładniejsze jej przybliżenie oraz krótką ocenę możliwości jakie nam daje. Wyświetlacz echosondy Fish Mark 480, dzięki swojej rozdzielczości, daje nam możliwość odczytu tego co dzieje się pod wodą w 16-sto stopniowej skali szarości. Dzięki wykorzystaniu funkcji GrayLine, która dokładnie rysuje twarde dno, bez trudu możemy dostrzec ryby (słabsze echa widoczne przy samym dnie). Zakres ustawień tej funkcji wyrażony jest procentowo, dzięki czemu możemy w łatwy sposób wybrać jej wartość a tym samym uzyskać obraz jaki nas interesuje. Zależności są następujące: im większa wartość procentowa GrayLine, tym słabsze echa pokazywane są jako szare, ale tym więcej mocnych ech zaczernia ekran. Z kolei im niższa wartość procentowe GrayLine, tym więcej słabych ech nie jest w ogóle pokazywanych na ekranie, za to niektóre mocne echa nie są tak ciemne, a więc lepiej widoczne. Optymalnie poziom tej funkcji powinien być ustawiony na ok.60%, dzięki temu obraz jaki do nas dociera jest nam najłatwiej zinterpretować. Oczywiście nie zawsze. Są uwarunkowania takie jak np. słaba przejrzystość wody czy zakwit sinic, kiedy to zmiana ustawień tej funkcji wraz z odpowiednim doborem czułości sonaru, będą konieczne do uzyskania czytelnego obrazu. Jeżeli często wędkujemy na jednym zbiorniku, każdorazowa zmiana tych ustawień nie będzie potrzebna ale na pewno będzie konieczna niewielka korekta, kiedy wypłyniemy na mniej znaną nam wodę. Dzięki zastosowaniu w sonarach opisanej funkcji, mamy również możliwość dokładnej interpretacji takich ważnych elementów podwodnej "rzeczywistości" jak: struktura dna, występowanie podwodnych przeszkód, kamieni, karczy itp. czy ocenę z jaką roślinnością podwodną mamy do czynienia: miękką czy twardą. Jest to istotny element jaki możemy wykorzystać, poszukując interesujących nas gatunków ryb. Wiedza o życiu, przebywaniu oraz zachowaniu się poszczególnych jej przedstawicieli daje nam możliwość skutecznego wytypowania obszarów ich przebywania. Pozostaje nam tylko odpowiedni dobór metody, przynęty itp. oraz połączenie wszystkich tych elementów w całość a nasze szanse na efektywny połów wzrastają o kilkadziesiąt procent. Twarda podwodna górka o czym świadczą: szeroki ,szary pas,"podwójne" odbicie dna oraz silne sygnały na pasku bocznym. A. Obszar twardego dna. B. Dno średnio twarde z niewielką warstwą namułów. Większość z niezaprzeczalnych korzyści jakie oferuje nam funkcja GrayLine już wymieniłem. Oczywiście, samo jej posiadanie w echosondzie nie gwarantuje sukcesu. Należy również pamiętać że sonar może stać się naszymi "podwodnymi oczami" ale tylko w połączeniu z naszą wyobraźnią oraz z wcześniej zdobytą wiedzą i doświadczeniem. Kiedy przypomnimy sobie to co już wiemy o biologii i siedziskach różnych gatunków ryb, obraz na ekranie naszej echosondy będzie bardziej czytelny. Spławikowcy będą poszukiwali płaskich i w miarę twardych rejonów dna, graniczących z dołkami czy namułami. Znalezienie takich miejsc to szansa na spotkanie się z leszczami, linami czy karasiami. To także miejsca gdzie od czasu do czasu zaglądnie drapieżnik na szybki posiłek. Podwodne górki to miejsca dla spiningistów i karpiarzy gdzie na pewno znajdzie się kawałek twardego, piaszczystego czy kamienistego dna z kolonią racicznic, które są przysmakiem Cyprinusów. W zależności od pory roku, ostre spadki dna usłane zawadami oraz twarde podstawy górek to już domena drapieżników zaczynając od okoni, poprzez szczupaki a skończywszy na sandaczach. Stare, zalane koryto rzeki w zbiornikach zaporowych to "dzienne królestwo" suma. Dzięki wykorzystaniu echosondy znajdziemy je bez trudu. Zastosowanie odpowiedniej metody połowu do warunków panujących w łowisku, pozwoli na skuteczne spotkanie się z największym mieszkańcem, starego koryta rzeki. Myślę że jak najbardziej do całego tego opisu, pasuje popularne powiedzenie "Dla każdego coś dobrego". Jak interpretować obraz wyświetlany na ekranie? Pytanie na, które trudno udzielić jasnej odpowiedzi. Podstawy i główne założenia są proste i jednoznaczne, gorzej ze szczegółami. Większość ekranów w sonarach ze średniej półki, przekazuje nam obraz dwuwymiarowy. Niby proste – ryba, dno, krzak ale czy aby na pewno? W praktyce mamy tylko elektroniczną i na dodatek w dwuwymiarową siatkę , rzeczywistego, trójwymiarowego podwodnego środowiska. Nie dysponując sonarem 3D czy najnowszymi osiągnięciami techniki takimi jak szerokopasmowy HDS, musimy użyć do tego celu naszej wyobraźni i taką "mapę" łowiska sami sobie stworzyć. Najprościej rzecz ujmując postarajmy się o wyobrażenie sobie naszej miejscówki tak jakbyśmy kilkakrotnie na nią napływali z różnych kierunków. Nie jest to trudne. Dla tych, którzy dopiero zaczynają wykorzystywać sonar w wędkarstwie to dobra propozycja, od czego powinni zacząć naukę. Szybko zauważycie istotne elementy, których nie będziecie mieli możliwości ujrzenia po jednokrotnym napłynięciu na to samo miejsce. Z czasem, kiedy wybrane miejscówki będziecie częściej odwiedzać a tym samym lepiej je poznawać nie będzie to już potrzebne, ponieważ "trójwymiarowy obraz" dna na stałe zagości w Waszych głowach. Aby samemu się tego nauczyć, trzeba temu poświęcić sporo czasu. Właściwa interpretacja obrazu to setki godzin spędzonych na wodzie ze wzrokiem utkwionym w ekranie sonaru. Tak już jest i innej drogi nie ma. Czy aby na pewno? Oczywiście że nie. Idealnym wyjściem z tej sytuacji jest zaczęcie swojej przygody z echosondą pod "nadzorem" kolegi, który ma już pewne doświadczenie. Na pewno każdy z Was takiego kogoś znajdzie w swoim otoczeniu kto weźmie na pokład, pokaże i pomoże w pierwszym spotkaniu z ekranem sonaru. Doradzi jakie wprowadzić ustawienia i jak "czytać" echosondę oraz uchroni przed mylną interpretacją powstającego obrazu. Dużo wiedzy zaczerpniecie ze stron internetowych, portali wędkarskich oraz licznych opracowań na ten temat. Nie pomijajcie niczego i nie idźcie na łatwiznę! Każdy zasób informacji jaki w ten sposób zdobędziecie ,okaże się cenny. Przyjdzie w końcu czas że wypłyniecie sami a Wasze wyniki połowu, okażą się w jakimś stopniu, weryfikacją wiedzy jaką dysponujecie. Poniżej zamieściłem kilka zdjęć odczytu echosondy z bardziej interesujących miejscówek. Niestety na razie nie dysponuję ciekawszymi, ponieważ do tego artykułu wykorzystałem zdjęcia zrobione na jednym zbiorniku. Mając możliwość późniejszej edycji, postaram się je uzupełnić o kilka innych, ciekawszych oraz dokładny ich opis. Ryba leżąca na dnie. Prawdopodobnie niewielki sum. Pojedyncze linie odrywające się od dna to nic innego jak okonie atakujące drobnicę. Duża ławica ryb. Łuki a gatunki ryb. Jednym z częstych pytań, z jakim spotkamy się przy okazji prowadzenia dyskusji na temat echosondy jest : "Czy na ekranie echosondy można rozróżnić gatunki ryb?". Według mnie odpowiedź może być twierdząca ale... No właśnie "ale". Jest kilka czynników, które muszą być spełnione aby na zadane pytanie móc odpowiedzieć TAK. Po pierwsze. Doświadczenie oraz długi okres czasu, poświęcony użytkowaniu sonaru. Po drugie. Poprawne interpretowanie obiektów podwodnych takich jak: dno oraz jego struktura, roślinność czy zatopione , głazy, drzewa, krzaki itp. Po trzecie i najważniejsze. Duża wiedza na temat środowiska, przebywania oraz zachowań określonych gatunków ryb. Częstym błędem jaki popełniają ci, którzy pierwszy raz mają do czynienia z sonarem jest koncentrowanie swojej uwagi na poszukiwaniu "łuków" i sprowadzeniu na dalszy plan tego co te 'łuki" otacza. Dla tego głównym założeniem, którym powinniśmy się kierować aby móc w podstawowym stopniu ocenić z jakim gatunkiem ryb mamy do czynienia jest: "Nie szukajmy określonego ich gatunku ale środowiska w jakim występują". Sandacz. Pierwszym z elementów,które musimy wziąć pod uwagę poszukując sandaczy jest to czy... w danym zbiorniku sandacz występuje. W dalszej kolejności, kierując się własną wiedzą o tej rybie i środowisku w jakim lubi przebywać, skoncentrujmy się na szukaniu: twardego dna, karczowisk, głazowisk czy ostrych spadków podwodnych górek oraz wszystkich elementów dna za lub w których mógłby się ukryć oczekując na swoją ofiarę. Jak wiadomo sandacz jest rybą, która nie przepada za światłem a świadczą o tym jego opalizujące oczy. Zaczynając obławianie podwodnego stoku zalanego koryta czy górki na pierwsze rzuty wybierajmy strony nienasłonecznione. Jeżeli w takim miejscu na wyświetlaczu naszej echosondy zauważymy podwodną przeszkodę a do niej "przyklejony" pojedynczy łuk to z dużą dozą prawdopodobieństwa możemy powiedzieć że jest to sandacz. Oczywiście nie jest to jednoznaczna interpretacja i nie można całkowicie na niej polegać. Dla tego nie szukajmy pojedynczego sandacza ale elementów podwodnego krajobrazu, rokującego duże szanse na spotkanie z mętnookim drapieżnikiem. Dobrym okresem na naukę jest jesień. Powolne koncentrowanie się ryb oraz mniejsze ich rozproszenie w zbiorniku, daje nam możliwość szybszego ich odnalezienia oraz dokładniejszą interpretację gatunku z jakim mamy do czynienia. Późnojesienne sandacze przebywają w niewielkich stadach, liczących po kilka osobników. Zajmują przydenne stanowiska z piaszczystą lub kamienistą strukturą dna. Są wtedy dobrze widoczne na ekranie echosondy jako kilka łuków w małej odległości od siebie. Te grubsze i dłuższe to duże osobniki, węższe i krótsze, osobniki mniejsze albo znajdujące się dalej od przetwornika. A dlaczego sandacze a nie szczupaki? Oczywiście stu procentowej pewności nie ma ale...szczupaki w odróżnieniu od sandaczy bardzo rzadko "stoją" przyklejone do samego dna a zazwyczaj w pewnej odległości od niego. Wiele razy miałem do czynienia z taką sytuacją. Po zatrzymaniu pontonu i oddaniu kilku rzutów następowało branie a jego efektem był złowiony sandacz. Sum, szczupak, okoń...pisać można by było wiele ale tą działkę pozostawię innym. Zdobywanie wiedzy jest równie ważnym elementem naszego hobby jak dzielenie się nią z innymi a więc ... Są także gatunki ryb, takie jak leszcz, krąp czy karp, których nie staram się interpretować choć o nich sporo wiem. Z perspektywy metody połowu jaką jest spining, również o nich nie należy zapominać. Często się zdarza że wykładnią sukcesu w łowieniu na spining jest znalezienie skupisk białorybu. Szczególnie późnojesienne duże ich ławice, przyciągają jak magnes, wszystkie drapieżniki. Skąd to wiem? Z setek godzin poświęconych wędkarstwu podlodowemu. Skuteczny sposób na duże okonie? Znalezienie ławicy drobnych ryb i podążanie za nią. Pewne jest na bank że w jej pobliżu, kręci się kilka dużych okoni, pilnujących swojej "zimowej stołówki". Wróć. Baaardzo dużych okoni. Na zakończenie ,krótka i osobista ocena echosondy Eagle Fish Mark 480 po kilkuletnim okresie jej użytkowania. Jest to na pewno, jedno z najlepszych urządzeń na naszym rynku w swojej klasie, bliźniaczy brat, jakże cenionego i chwalonego od lat modelu Lowrance x125. Stosunek jakości do ceny oceniam na bardzo dobry. Również parametry oraz funkcje jakimi dysponuje są na pięć z plusem. Brak polskiego menu nie jest problemem gdyż jest ono proste i nie nastręczające kłopotów a poruszanie się po nim intuicyjne. Proste opisy funkcji w języku angielskim są do opanowania dla każdego po kilkakrotnym użyciu. Rozdzielczość 480 x 480 pikseli jest wystarczająca i pozwala na dokładne interpretowanie warunków podwodnych z jakimi przyjdzie nam się spotkać podczas wędkowania. Również odporność na zmienne warunki atmosferyczne jest bardzo dobra. Echosonda była wykorzystywana podczas obfitych opadów deszczu a także do wędkowania podlodowgo, kiedy temperatura spadała znacznie poniżej zera. Od kilku lat działa bez zarzutów i jak dotąd nie miałem z nią żadnych problemów. Wielu z Was posiada i wykorzystuje sonar w wędkarstwie. Wiedzy i doświadczenia przybywa wprost proporcjonalnie do przepłyniętych kilometrów i wielu setek godzin spędzonych na łodzi. Nie można stworzyć jednej "złotej" reguły odnośnie dokładnego czytania tego z czym mamy do czynienia pod wodą. Echosonda jest bardzo pomocnym urządzeniem, daje nam nowe możliwości i...otwiera nam taflę zbiornika. Wiele błędów odnośnie interpretacji obrazu pewno sam popełniam i wiele ich sami popełnicie. Dla tego wszystko, nawet z pozoru mało istotne doświadczenie może dla nas okazać się ważne. Zachęcam do dyskusji i wyrażania swoich opinii a także dzielenia się doświadczeniami na temat wszystkiego co jest związane z wykorzystywaniem sonaru w naszym hobby. Myślę że nasze forum to dobre miejsce do tego celu. Wykonanie w miarę dokładnych zdjęć, które przedstawiają obraz na wyświetlaczu sonaru nie jest trudne. Późniejsza wspólna interpretacja oraz dyskusja, będzie jednym z ciekawszych wątków. Zasób wiedzy jaki dzięki temu zgromadzimy stanie się pomocny wszystkim tym, którzy chcą w przyszłości korzystać z tego urządzenia. Dzięki wykorzystaniu echosondy mamy możliwość wzbogacenia się o kolejną dawkę wiedzy na temat życia i zachowania się różnych gatunków ryb a także na obserwowanie zależności jakie temu towarzyszą. Każdorazowo, kiedy naciskamy przycisk POWER w naszym sonarze, dokładamy kolejny klocek do układanki jaką jest wędkarstwo. @rapala