Muzeum wędkarskie - ocalić przed zapomnieniem

[Bergielek]

Ten ostatni z aluminium czy to z chromoniklu to WSK do śmiganki. Rolki tego typu robił Ś.P. Pan Wojtek. (wielka strata dla wszystkich rzeszowskich wędkarzy że odszedł tak wcześnie i niespodziewanie) rolka jego autorstwa można łatwo wywnioskować po detalach. Natomiast zacisk do hamulca obrotów jest jak widzę dorobiony w wersji zelmerowskiej ale to raczej po prostu czysty przypadek bo oprócz wyglądu zewnętrznego i kształtu rozmiary nakrętek były niemal jednakowe niejednokrotnie bez znaczenie na szerokość i pojemność szpuli. No i na co trzeba zwrócić uwagę rolka typowo śmigana bez terkotki. w większości przypadków rzeszowskie rolki były raczej uniwersalne tj z możliwością uzyskania lekkiego oporu i bardzo cichego dźwięku wyciąganej żyłki dlatego były w swoich latach idealne do połowu z brzegu na leżącym kiju. Lekki uciąg Wisłoka najczęściej nie wyciągał żyłki, natomiast nocne łowienie było wówczas na czuja i dźwięk. Każde branie na którym ryba jechała było delikatnie słyszalne i elegancko wyczuwalne. Pamiętajmy, że gdy masowo toczono rolki w rzeszowskich zakładach była to epoka w której daleko jeszcze było do świecaków i innych nowoczesnych gadżetów sygnalizujących branie a i ryb było znacznie więcej. Ładny egzemplarz dodatkowo widzę że w tej partii Pan Wojciech pokusił się o maksymalne zminimalizowanie wagi i tak znikomej z racji przeznaczenia oraz materiału i rozmiaru kołowrotka.

Jako ciekawostkę dodam że owe rolki były toczone seryjnie na maszynach. Rzadko zdarzało się by autorzy tych wyrobów panowie: Wojtek, Zbigniew, Jerzy, Adam, Andrzej, Aleksander toczyli to na sztuki. Jak wiadomo materiał był państwowy surowca pod dostatkiem towar chodliwy więc nikt tak na prawdę nie robił przeszkód w wytwarzaniu tych młynków. Oficjalnie nikt nic nie wiedział ale nieoficjalnie każdy wiedział i miał co potrzebował. Tak było. Generalnie nastawiało się jednorazową produkcję na 5 - 10 sztuk w zależności o potrzeby z uzyskanego zamówienia znajomych czy osób które tym handlowały. Pierwsze rolki przynajmniej o których mi wiadomo to przełom lat 40/50 tych które niczym nie przypominały tych jakie obecnie posiadają wędkarze a ostatnie to ok 1996 rok choć informacje te podaję jako zbliżone do prawdopodobieństwa 95%. Dużo by tu jeszcze o tym klepac ale to może innym razem.

[Eugeniusz Friede]

Wiosna przemknęła jak błyskawica. Lato pomimo długich dni równie szybko zleciało. Paradoksalnie najwolniej mija czas w krótkie dni jesieni i zimy.

Pora wrócić do muzealnej sagi. Chciałbym drugi sezon opowieści o starociach z naszej kolekcji zacząć od wesołego akcentu.

Niektórzy ze znajomych wiedzą, że jako człowiek multimedialny, posługuję się nie tylko piórem i aparatem fotograficznym, ale również kamerą. Tworzone filmiki zamieszczane na kanale YouTube nie są co prawda dziełami wielkich lotów, ale kilkadziesiąt tysięcy wyświetleń daje sporo satysfakcji.

Przy dokumentowaniu naszej wędkarskiej rzeczywistości staram się nie powielać. Stąd w bieżącym roku dorobek filmowy powiększył się tylko o dwie pozycje. Chciałbym na dobry początek zarekomendować forowiczom wysłuchanie teledysku RADUJE SIĘ SERCE;

nagranego w Muzeum Wędkarstwa w Słupsku.

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Puchary Adama.

Pisząc latem tego roku, wraz z kolegami z Koła, cykl artykułów o słupskich sklepach wędkarskich, pozwoliłem sobie na uwagę, że takiej ilości pucharów, jakie oferuje sklep SPORT-TURYSTYKA Krystyny Głowackiej, to nie ma żaden wędkarz. Spotkałem się z ripostą Adama Jóźwina – obym się nie ździwił?

Faktycznie kolekcja jego nagród zdobytych w rozlicznych zawodach, może przyprawić o zawrót głowy. Dość powiedzieć, że na eksponowanie całego zbioru zabrakło miejsca w mieszkaniu. Oprócz nagród indywidualnych, uzbierał się równie pokaźny zestaw trofeów za czołowe lokaty w rozgrywkach drużynowych. Te dla odmiany eksponowane są w siedzibie Koła.

Zapytałem Adama, czy nie zechciał by czegoś ze swojego rogu obfitości przekazać do Muzeum Wędkarstwa?

Tak do muzealnej ekspozycji trafiło 5 pucharów i 2 statuetki z lat 2000 – 2009. Zdobyte przez ofiarodawcę jako GRAND PRIX Koła, Puchar Rektora Akademii Pomorskiej, Mistrzostwo Koła, za Największą Rybę Święta Policji i Puchar Prezydenta Miasta Słupska.

Rozliczne tytuły i nagrody nie przewróciły mistrzowi w głowie. Pozostaje zawsze sobą – skromnym i uczynnym człowiekiem.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Tytułowe trofea.

[Eugeniusz Friede]

Marian Wypych – długoletni Dyrektor Biura PZW w Słupsku – przekazał do zbiorów między innymi kolekcję okolicznościowych znaczków. Jeden z nich przykuł szczególne moją uwagę. Został wykonany z okazji 40 lat Koła nr 1 Łódź – Śródmieście. Uśmiechnięty rekin z tego znaczka stał się inspiracją ryby na plakietce Jaxon Club.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Znaczek Jaxon Club i jego protoplasta z Łodzi.

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Pod koniec 2005 roku napisał do mnie Hilary Jałoszyński z Krakowa – nestor polskiego wędkarstwa. Przytoczę fragmenty jego listu; „ Twierdziłem od dawna, między innymi na łamach nie istniejącego dziś „Magazynu Wędkarskiego” i twierdzę nadal, że Muzeum Wędkarstwa powinno powstać już dawno pod egidą PZW, który z natury rzeczy i statutowo zobowiązany jest dbać o dziedzictwo naszej kultury, której częścią jest również wędkarstwo”. Kolejny fragment listu; „Aby poprzeć pomysł nie tylko werbalnie, posyłam na podany e-mailem adres do muzeum stary kołowrotek, który leżał od kilkunastu lat na półce mojej wędkarskiej biblioteki”. Dziękuję, Panie Hilary! Naśladownictwo nie wzbronione.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Multiplikator od Hilarego.

Filmowe pozdrowienia z Muzeum Wędkarstwa w Słupsku: ONE TAŃCZĄ DLA NAS;

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Wędziska.

Jedno z przekazanych do Muzeum wędzisk zrobiło na mnie szczególne wrażenie. Jest to muchówka- klejonka od Tomasza Firkowskiego. Ma uchwyt obłożony korkiem, naniesioną miarkę do zmierzenia złowionej ryby i dekoracyjny oplot na całej długości. Jest w doskonałym stanie. Widać, że wędkarz, który jej używał, robił to z należytym pietyzmem. Arystokrata wśród wędkarzy – jak zawsze mawiam o „muszkarzach".

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Muchówka-klejonka.

c.d.n.

Edytowane 7 Grudnia 2013 przez Eugeniusz Friede

[Eugeniusz Friede]

Archiwalia.

Za czasów pracy w nieistniejącym już Słupskim Przedsiębiorstwie Budowlanym poznałem znakomitego wędkarza-łowcę nagród-Tadeusza Maciąga. Przekazał do kolekcji muzealnej swoje dyplomy z zawodów wędkarskich oraz kamizelkę. Bardzo już sfatygowaną. Na dyplomach znalazł się kawałek historii firmy, w której pracowaliśmy. Była kiedyś Kombinatem Budownictwa Ogólnego, później Przedsiębiorstwem, a przed likwidacja Spółką Akcyjną . A kamizelka? Po kilku dniach zrobiło się jej Tadziowi żal. Przyszedł i zabrał. Dobrze, że chociaż dyplomy zostawił.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Już jako seniora przechrzcili Tadzia na Józefa.

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Pamiątki.

Ta, o której napiszę, ma niewiele wspólnego z wędkarstwem. W trakcie wymiany w naszym domu pieca gazowego centralnego ogrzewania, fachowcy musieli zamontować w kominie specjalną rurę z blachy nierdzewnej. Rura nie chciała wejść – coś ją blokowało. Pożyczyli od kominiarza kulę do udrażniania komina. Wpuścili od góry i coś spadło na spód przewodu kominowego. Przez otwór rewizyjny udało się to wyjąć i wszystko stało się jasne: Nasi tu byli! Z naklejki na butelce niewiele się zachowało, ale wszystko wskazuje na to, że to była już zakręcana, a nie kapslowana.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Nasi tu byli!

Przed nami szczególny czas Bożego Narodzenia.

Z wielu różnych spotkań rodzinnych, w tematykę butelkową wpisały się jedne ze świąt z minionego stulecia, spędzone z teściami w Bydgoszczy. Po świątecznym obiedzie rozmowa zeszła na wzniesienie okolicznościowego toastu. Teściowa była przeciwnikiem używek, więc nikt z gości nawet nie pomyślał o przyniesieniu czegokolwiek ze sobą. Ale gospodarz się wychylił: w piwniczce powinno być jeszcze coś kartkowego.

Po dłuższym szukaniu pokazał się z omszałą butelką w ręku z ledwie czytelną etykietą z napisem: Vistula. Trunek ten zwany był popularnie wódką kombajnisty.

Leżakowanie w niczym nie zmieniło smaku Vistuli. Była tak samo niedobra jak przed laty.

Życzę zdrowych i spokojnych świąt Bożego Narodzenia oraz szczęśliwego Nowego Roku.

Wszyscy Wszystkim Ślą Życzenia: http://www.youtube.com/watch?v=dwXzt7Jf3Qg

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Spinningi.

Naprzeciwko wejścia do muzealnego pomieszczenia znalazł się kawałek ściany ze skosem wyznaczonym przez schody wiodące do domu.

Miejsce najbardziej przypasowało do wyeksponowania różnej długości kijów spinningowych. Najliczniej reprezentowane są wędziska z pełnego włókna szklanego importowane z byłej NRD, CSRS i ZSRR. Najciekawszym w tej grupie eksponatów jest spinning-klejonka z korkową rękojeścią.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

W powszechnym użyciu w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia były krótkie kije, od 1,2 do 2 m. Różnie bywało z jakością sprzętu używanego przez spinningistów. Pozwalał na udane rzuty i prowadzenie przynęty, ale potrafił zawodzić przy holowaniu dużej ryby. Sam jako chłopak byłem świadkiem, gdy wędkarz po zacięciu około 5 kg szczupaka, odrzucił uszkodzona wędkę z kołowrotkiem i wydostał rybę z wody ciągnąc gołymi rękoma za żyłkę. W ferworze walki nawet nie zauważył, jak dotkliwie pokaleczyła mu dłonie.

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Kołowrotki.

Naszemu wieszczowi narodowemu udało się kiedyś napisać, że to: Pociej Macieja, a nie Maciej Pocieja-winien mieć za dobrodzieja.

Dokładnie tak samo jest w przypadku Macieja Abramowicza ze Słupska, który do zbiorów Muzeum Wędkarstwa przekazał pierwszy widoczny na zdjęciu kołowrotek o szpuli ruchomej produkcji radzieckiej. Bez żadnych wątpliwości zasłużył na miano dobrodzieja kolekcji.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Podobny model eksponowany jest pod sufitem naszego sklepu. Na szczęście tak wysoko, że jest poza zasięgiem klientów zainteresowanych zakupem muzealnego eksponatu. Według zgodnej opinii wielu wędkarzy łowiących na bieżącej wodzie, kołowrotek taki doskonale pozwala na wypuszczanie zestawu z nurtem oraz szybkie zwijanie.

Różnorodne kołowrotki, udoskonalane wraz z rozwojem techniki, zajęły prawie całą ścianę Muzeum. Z każdym eksponatem związana jest cała masa doświadczeń użytkowników. Udanych zacięć, holów, i jak to na rybach, porażek. Cieszy, że do coraz szerszej rzeszy moczy kijów trafia zasada, że złowienie ryby jest ważniejsze od jej zjedzenia.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Pamiątki.

W nie tak odległych czasach jako oświetlenia w domach (szczególnie na wsi), używano lamp naftowych. Najbardziej popularne były lampy zawieszane na ścianie. Wielkość płomienia, a co za tym idzie natężenie światła, była regulowana przez podkręcenie knota. Na szklanym kloszu osłaniającym płomień osadzała się sadza. Klosz wymagał więc okresowego czyszczenia. Zdarzało się, że pękał w trakcie tej czynności i trzeba było wymieniać go na nowy.

Światła z lampy naftowej wystarczało do powszedniego użytku. Na zabawach karnawałowych, weselach i innych szczególnych okazjach, dla lepszego oświetlenia pomieszczeń, używano lamp gazowych takich jak widoczna na zdjęciu. Do zbiornika będącego jednocześnie podstawą lampy wlewało się naftę i ręczną pompką sprężało powietrze znajdujące się nad paliwem. Palące się opary nafty uchodzące przez dysze i koszulkę azbestową umieszczone w górnej części lampy, dawały jasne dzienne światło. Mankamentem była niewielka trwałość azbestowych pończoszek.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Co wspólnego mają opisywane lampy z wędkarstwem i współczesnym obchodzeniem karnawału?

Początek roku jest okresem zebrań sprawozdawczych w kołach wędkarskich. Co prawda nie ma już potrzeby oświetlania miejsc spotkań lampami gazowymi. W powszechnym użyciu jest elektryczność.

Bolączką zebrań jest frekwencja. W moim macierzystym Kole urodził się pomysł na podwojenie liczby uczestników w porównaniu do praktyki z ubiegłych lat. Co widać i słychać na filmie;

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

ZBIÓRKA 1%.

Wypadałoby coś napisać w temacie ubiegłorocznej zbiórki 1%.

Główna Księgowa Stowarzyszenia Kiwanis–Klub Słupia, z wielką dozą życzliwości zaewidencjonowała na wskazany cel: Słupia-Muzeum, dziesięć wpłat na ogólną kwotę 350 zł.

W taki sposób życie skorygowało pomysły na muzealne sympozja, profesjonalną ekspozycję czy publikacje. Pozostała dotychczasowa szara rzeczywistość.

Z podziału przedmiotowej puli pomiędzy Kiwanisów i zbieraczy zostało do wydania 250 zł.

Kiwanisi działają na rzecz dzieci i młodzieży. Zebrane pieniądze w powyższej kwocie trafią w postaci nagród do małoletnich wędkarzy na otwartych zawodach z okazji Dnia Dziecka na łowisku „Pod Dębami” w Redzikowie k/Słupska.

Z zachowaniem wszystkich formalnych wymogów dysponowania środkami OPP: faktura VAT na Stowarzyszenie Kiwanis International i pokwitowanie odbioru nagród przez dzieciaki.

Nasuwa się pytanie, co dalej?

W znanym dowcipie o Jasiu, który przejechał walcem swoich rodziców–na pytanie; co teraz poczniesz sieroto?–odpowiedział: dalej będę jeździł walcem!

KRS: 00 00 16 61 40 Cel szczegółowy: SŁUPIA-MUZEUM

Kontynuując ten pozytywny akcent, muszę się pochwalić poznaniem fascynującej osoby. Patrycja nie widzi. Zgodziła się na wspólne kwestowanie na rzecz popularyzacji wędkarstwa wśród dzieci i młodzieży. Też by chciała powędkować. Jak sama powiada, widzieć i śpiewać można również sercem.

Klasyka, a jakże odmienna interpretacja Jednego Serca, w wykonaniu Patrycji Baczyńskiej:

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Pirania.

Co i rusz, szczególnie w sezonie ogórkowym, pojawiają się w mediach informacje o łowionych piraniach. Jest to w polskich wodach gatunek całkowicie obcy. Bez większych szans na egzystencję w naszych warunkach klimatycznych.

Nie mniej w zbiorach Muzeum Wędkarstwa w Słupsku znajduje się pirania, a ściślej mówiąc statuetka z wyobrażeniem tej ryby, odkuta w blasze miedzianej. Przysłała ją ze Stanów Zjednoczonych Janina Filipczak-teściowa starszego z synów.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Miedziana pirania.

Statuetka cieszy się sporym zainteresowaniem zwiedzających. Pomijając walory ekspozycyjne, ten obiekt muzealny ma również konkretną wartość materialną metalu kolorowego, z którego został wykonany.

Znane skąd inąd powiedzenie głosi, że jak się nie ma miedzi, to się w domu siedzi. Dotyka to szczególnie młodych ludzi. Na dodatek uzależnionych od laptopów, tabletów i smart fonów. Z myślą o nich, wraz z Klubem Słupia Stowarzyszenia Kiwanis International o statusie organizacji pożytku publicznego, kwestujemy przy zbiórce 1% z podatku z przeznaczeniem na popularyzację wędkarstwa wśród dzieci i młodzieży.

KRS: 00 00 16 61 40 Cel szczegółowy: Słupia-Muzeum

Przekazanie 1% do poważna decyzja. Nie każdego stać na taki gest. Ale możesz, Internetowy Wędrowcze, uspokoić swoje wędkarskie sumienie, dorzucając do muzealnej inicjatywy swoje 3 grosze (0,01 $). Wystarczy kliknąć w poniższy link i obejrzeć film bez wyłączania reklamy.

ONE TAŃCZĄ DLA NAS;

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Podlodowe.

Mroźna aura powoduje przyrost grubości pokrywy lodowej. Dla licznej grupy wędkarzy wymarzona okazja do wędkowania. O innej porze roku nie ma co marzyć, żeby być tak blisko ryb, jak na lodzie. Nawet na łódce, na głębszej wodzie, falowanie powoduje przemieszczanie się wędkarza.

W muzealnej kolekcji znalazło się sporo wędzisk i kołowrotków do wędkowania podlodowego. W większości są to własne wyroby wędkarzy, tak jak te pokazane na zdjęciu.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Wędzisko to sprytne połączenie bambusowej szczytówki i rękojeści z kawałka toczonego drewna bukowego. Całość uzupełnia standardowy uchwyt do kołowrotka.

Prezentowany kołowrotek ma dosyć toporne wykonanie. Ale jest przykładem wędkarskiej pomysłowości na wykorzystanie w naszym hobby wszystkiego, co jest pod ręką. Powierzchnia wewnątrz szpuli służąca do nawijania żyłki została uformowana z kitu szklarskiego. Jak widać, po stwardnieniu mogłaby i obecnie spełniać przewidzianą przez konstruktora funkcję.

Niezależnie od zimowej aury liczę na gorące serce czytelnika. Naszą muzealną kolekcję można wesprzeć przekazując 1% z podatku, przez wpisanie w rocznym zeznaniu podatkowym numer KRS: 00 00 16 61 40 i wskazanie Celu szczegółowego: Słupia-Muzeum.

Pamiętaj, nic nie stracisz-a możesz pomóc!

Na rozgrzewkę EMOCJE PODLODOWEGO WĘDKOWANIA;

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Topielec.

Widoczny na zdjęciu kołowrotek jest standardową współczesną konstrukcją. Jedynym czytelnym napisem wytłoczonym na jego stopce jest wyraz MALAYSIA. Do zbiorów Muzeum przekazał go Krzysztof Tryba ze Słupska.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Kołowrotek został przez niego wyłowiony w jeziorze Krzynia w czasie jednego z wędkowań na tym zbiorniku. Stąd nazwałem go topielcem.

Kto i w jakich okolicznościach go utopił, pozostaje zagadką? Widać, że musiał jakiś czas przeleżeć w mule zalegającym na dnie akwenu. Błoto solidnie wypełniło wszystkie otwory i mechanizmy. Nie można ruszyć ani kabłąka, ani szpuli, ani pokręcić korbką.

Zgodnie z wolą ofiarodawcy ma być eksponowany w takim stanie, w jakim jest. Jedyny taki i niepowtarzalny.

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Od autora.

Dla zwiększenia nośności napisanych tekstów, publikuję je jednocześnie w kilkunastu forach internetowych.

W jednych przechodzą bez echa, w innych są przyczynkiem do dyskusji.

Oczywiście subskrybuję swoje tematy. Również z należytą uwagą czytam zamieszczone wypowiedzi. Nie mam zacięcia do polemiki, stąd najczęściej przechodzę nad nimi do porządku dziennego.

Na tle różnych internetowych słownych przepychanek wyraźnie wyróżnia się wypowiedź internauty Unises z Gliwic. Wielość poruszonych kwestii sprawia, że co najmniej wypada się do nich odnieść. Poniżej przytaczam w całości wzmiankowany post:

Unises- Siewca trzciny.

Gliwice

Pomijając już fakt samej wartości eksponatów zarówno tej rynkowej jak i sentymentalnej, moim zdaniem są bardzo słabo wyeksponowane w internecie, głównie mam na myśli ilość i jakość samych fotografii (pozwolę sobie na kilka uwag)

e.Muzeum leży i kwiczy rozproszone gdzieś w necie.

Widzę, że nie masz nawet swojego miejsca w sieci, tylko tułasz się od forum do forum robiąc benedyktyńską pracę przyklejając kolejnego "newsa" z aktualizacji zbiorów.

Myślę ,że powinieneś utworzyć własną stronę, a biorąc pod uwagę skale przedsięwzięcia i niewielką dynamikę można to uczynić małym nakładem środków,

Dwie opcje; albo/albo

a) (Proponuje/Zalecam)

- poszukać serwera (albo wykupić coś własnego, albo darmowy hosting)

- zainstalować darmowego CMSa proporcjonalnego do potrzeb i umiejętności ot choćby PHP fusion i tam zamieszczać kolejne artykuły.

- postarać się dobrze wypozycjonować serwis.

Założyć sobie darmowe konto na jakimś blogu oferującym spore możliwości i tam zamieszać jako wpisy kolejne nowe materiały

Obecna e.prezentacja, woła o pomstę do nieba (dla przykładu widzę słabą fotkę a na niej kilkanaście kołowrotków)

Same materiały to większości zdjęcia lub skany dokumentów i tu własnie warto (podnieść poprzeczkę) pokusić się o jakiś statyw do aparatu, dodatkową lampę by doświetlić ,dobre tło i coś co rozproszy światło.

I wtedy będzie można zrobić jednemu eksponatowi (niech to dla przykładu będzie kołowrotek) 3 przyzwoite fotki z różnych stron , z odpowiednią głębią ostrości i w znośnej rozdzielczości, zmieścić w nowym artykule i odpowiednio opisać.

Następnie już samego linka do tego konkretnego artykułu wraz ze zdaniem wstępu, zamieszczać w swoim temacie na forach wędkarskich.

Zastanów się w wolnej chwili nad tym co napisałem, sam wiesz ,że zwiedzających w internecie zawsze będzie więcej niż w realu.

Może nawet w przyszłości pod kilkoma porządnymi fotkami danego eksponatu ,oprócz polskiego opisu dodawać również , angielski i niemiecki.

Wyjdź do świata a prędzej czy później świat spojrzy na Ciebie :wink:

Jeśli dotrzesz do większej ilości odbiorców, to myślę, że i liczba ofiarodawców też nieco wzrośnie.

Ps, Ten "Topielec" wygląda na Shimano Alivio FA lub coś z tej rodzinki raczej starszy bo potem całe to P3 klepali już tylko w Chinach.

_________________

Łowię, wiec jestem..

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

c.d.n.

[kafel]

Panie Eugeniuszu prosiłbym, jeśli można o fotki kołowrotków o ruchomej szpuli ręcznie wyrabianych. Może jakieś skany starej prasy wędkarskiej?

Pozdrawiam:beer:

[Eugeniusz Friede]

Słowo się rzekło, kobyłka u płotu.

Jeżeli mogę, to po kolei. Obiecałem odnieść się do sugestii Unisesa. Zamieszczonych w jednym z częściej odwiedzanych for wędkarskich. Za moją przyczyną jego wypowiedź znalazła się również w 11 innych portalach, gdzie prezentowany jest temat Muzeum Wędkarstwa.

Muzeum ma swoje macierzyste miejsce w sieci na stronie internetowej http://www.jaxonclub.slupsk.pl . Jest to wspólna strona dla komercyjnych i niekomercyjnych przedsięwzięć realizowanych pod szyldem Jaxon Club. Komercyjne, to sklepy wędkarskie: stacjonarny i internetowy. Niekomercyjne zaś to Muzeum Wędkarstwa i Forum Internetowe.

Strona internetowa jest stosunkowo dobrze wypozycjonowana. Wiadomo, nigdy nie jest tak dobrze, żeby nie mogło być jeszcze lepiej. Niestety w internecie miejsce na szczycie jest tylko jedno.

Co do benedyktyńskiej pracy przy zamieszczaniu kolejnych materiałów w sieci to bym nie przesadzał. Powielenie w kolejnym forum, pracującym na tym samym skrypcie, raz napisanego artykułu, nie jest aż tak heroicznym wyczynem. Niestety na dwóch z wybranych for, jest opcja dodawania obrazu. Tutaj trzeba powtórnie wgrywać fotki z komputera.

Jako blog traktuję temat: Gdzie ryby biorą? w Forum Jaxon Club. Zamieszczane tam materiały są dosyć poczytnym komentarzem naszej szarej wędkarskiej codzienności.

Zgadzam się z Unisesem co do oceny poziomu e.prezentacji muzealnych zbiorów. Na pewno można i warto ją poprawić. Nie mniej żaden obiektyw ani kamera nie ma takich możliwości postrzegania przedmiotu, jak ludzkie oko.

Sugerowane zamieszczanie linka do treści prezentowanych gdzie indziej, jest sprzeczne z regulaminem obowiązującym w wybranych forach. I tak jestem wdzięczny administratorom za przymykanie, dla dobra sprawy, oka na falandyzację obowiązujących u nich zasad. Przejawia się to chociażby w pozwalaniu na zamieszczanie odnośników do materiałów na YouTube, w portalach społecznościowych czy prezentacji panoramicznych.

Na potrzeby oceny, jak nośny jest temat Muzeum Wędkarstwa w internecie, wymyśliłem wskaźnik poczytności. Wynika on z podzielenia ilości odsłon przez liczbę postów. Jest to inaczej informacja, ile średnio osób w danym forum, przeczytało kolejny zamieszczony post.

Wskaźnik ten dla przykładu w macierzystym forum wyniósł: 132, zaś sumaryczny dla wszystkich 12 miejsc prezentowania tematu w internecie: 1304.Tak więc jest o co kruszyć kopię!

Po kilku latach obracania się w kolekcjonerskiej rzeczywistości wiem jedno. Na muzeum jako takim nie da się zarobić. Bez względu na formę własności. Stąd wszystkie placówki muzealne są objęte mecenatem państwa.

Dla wyeliminowania słusznie wytkniętych przez czytelników mankamentów prezentacji słupskiej kolekcji staroci wędkarskich, próbuję się odwołać do wsparcia muzealnej inicjatywy ze środków 1% z podatku. Pieniędzy w budżecie pozostawionych płatnikom do samodzielnego dysponowania przy okazji składania rocznych zeznań podatkowych:

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Miałem okazję uczestniczyć w jednej z Konferencji Muzealników Pomorskich. Powszechną uwagę obecnych wzbudził prelegent prezentujący temat: Utracone kolekcje. Przedstawił losy kilku galerii, które zakończyły żywot wraz ze śmiercią ich założycieli.

Jaki los spotka słupski zalążek galerii staroci wędkarskich? Możliwe, że inny prelegent, na kolejnym sympozjum, z żalu za nią uroni kilka krokodylich łez?

Ostatecznie zawsze możemy na własne podwórko przetransponować powszechny po mundialowy niedosyt zawołaniem: Wędkarze, przecież nic się nie stało!

Zapraszam na wirtualny spacer po naszej Galerii: Muzeum wędkarstwa w Słupsku

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Jak ten czas szybko leci.

Minęły już trzy lata od obchodów 40-lecia istnienia Koła PZW Strzegom. Naszemu Muzeum też stuknęło 8 lat. Czas płynie nieubłaganie.

Gdyby nie nasze dzieci i wnuki, które w widoczny sposób dorośleją, to bylibyśmy wiecznie tacy sami.

W jednej z przesyłek od Stasia Pomykały, z przywołanego na wstępie Koła PZW w Strzegomiu, znalazły się widoczne na zdjęciu statuetki.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Najbardziej zbliżonym do naszego wędkarskiego hobby jest łowiectwo. Bardziej ekskluzywne, bo i koszty jego uprawiania są bez porównania wyższe.

Znam jednak wiele osób, które z powodzeniem łączą obydwie pasje. Zdarzają się wśród nich takie przypadki, jak Magda Czerwonka z Bytowa. Równie dobrze radzi sobie z grą na rogu myśliwskim jak i puzonie. W jej wykonaniu: Gdzie się podziały tamte prywatki?;

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Wędkarstwo morskie.

Zainspirowany dwoma planowanymi tej wiosny rejsami wędkarskimi na Bałtyk, przejrzałem naszą muzealną kolekcję w poszukiwaniu eksponatów związanych z tym rodzajem wędkowania. O dziwo, oprócz reprodukcji obrazu przedstawiającego port i cumujące w nim statki, nie ma innych obiektów. Wędkarstwo morskie w obecnej postaci liczy sobie zaś lat kilkadziesiąt.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Początki wypraw wędkarskich z portów naszego wybrzeża w latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia, kojarzą mi się z Czesiem Wawrzonkowskim. Kolegą z Koła PZW przy Słupskim Przedsiębiorstwie Budowlanym. Z braku gotowych przynęt eksperymentował z produkcją pilkerów domowym sposobem. Były to rurki ze stali nierdzewnej wypełniane ołowiem, lub kawałki prętów z sześciokątnej stali narzędziowej. Wszystko to oczywiście odpowiednio wyprofilowane i uzbrojone. Każdy prototyp przed testem na morzu, był przedmiotem konsultacji w gronie innych wilków morskich.

Swoją przygodę z dorszami w tamtych latach zaczynał również inny z kolegów ze wspomnianego Koła-Juliusz Bernat. Bardziej znany pod swoim drugim imieniem-Artur. Późniejszy mistrz Polski w łowieniu z kutra.

Mnie osobiście długi czas omijała pokusa zmierzenia się z wątłuszami. Na pierwszą w życiu wyprawę skusił mnie Piotr Santarek, właściciel łodzi Vanessa PS wypływającej z Helu. Zaproponował zorganizowanie ekipy pod szyldem Jaxon Clubu i rejs na promocyjnych warunkach.

Ze Słupska na Hel, dla sześćdziesięciolatka nie gustującego w wojażach, jest spory kawałek drogi. Ale za to na łowisko z tego portu tyle, co rzut kamieniem. Po kilku godzinach czesania dna, to uczestnicy wyprawy potrafią prosić kapitana o powrót do bazy.

JESIENNY REJS:

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Proporczyki Hilarego.

W czasach przed komputerami i internetem najrozmaitsze pamiątki, jak zdjęcia, widokówki, proporczyki, itp. drobiazgi były przyszpilane do zawieszanych na ścianach mat. Najtańsze były maty słomkowe. Spotykało się także trzcinowe, listewkowe, wiklinowe, w kolorach naturalnych lub barwione. Stanowiły popularny element wystroju wnętrz tak w instytucjach, jak i prywatnych mieszkaniach.

Do zbiorów Muzeum Wędkarstwa w Słupsku trafiła ostatnio przesyłka od Hilarego Jałoszyńskiego, zawierająca 12 proporczyków związanych z naszym hobby. Najstarszy został wykonany z okazji Międzynarodowych Zawodów Gruntowych rozegranych w 1981 roku w Tarnobrzegu. Doczepiona do niego plakietka upamiętnia 50-lecie Wiadomości Wędkarskich.

Ofiarodawca wraz z eksponatami przekazał kilka własnoręcznie napisanych zdań, za które również serdecznie dziękuję. Takie słowa dodają wiary w to, co się robi.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Muszle małży.

Pomimo kilkudziesięciu lat wędkowania, na palcach jednej ręki mógłbym policzyć nocne wyprawy na ryby. Z każdą z tych zasiadek związane są niepowtarzalne wspomnienia. I to niekoniecznie od strony wędkarskich sukcesów, chociaż i takie się też zdarzały.

Na jedno z nocnych wędkowań wybraliśmy się z Januszem i Zygmuntem. Na położone nieco w bok od miejscowości Poganice jezioro Huta. Akwen znany z obfitości linów i szczupaków.

Jak to często bywa przy wyjazdach wtedy gdy się ma czas, a nie wtedy gdy ryby biorą-nocne czekanie na lina i poranne spinningowanie-nie dały żadnych efektów. Za to Janusz płynąc łódką wypatrzył na dnie jeziora niezwykle duże muszle małży. Udało się je szczęśliwie wyłowić i w całości przewieźć do domu. Znalazły swoje miejsce na muzealnej półce jako pamiątka tamtego wypadu.

Drugie znalezisko to oryginalnie zakapslowana butelka piwa. Pozostawiona przez ekipę biwakującą przed nami. Ten rekwizyt z wiadomych względów nie uchował się.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Metiz Kijów.

Rozglądając się po muzealnej ekspozycji za kolejną ciekawostką do opisania, trafiłem na drobiazg wyprodukowany w Zakładzie Wyrobów Metalowych w Kijowie. Jest to waga z miarką. Po złożeniu ma wielkość pudełka zapałek. Zakres ważenia od 0 do 5 kg z podziałką co 20 dkg. Miarka w postaci zwijanej sprężynowo taśmy stalowej ma długość 85 cm. Na wyrobie pamiętającym czasy radzieckie została wybita cena: 1 rubel 38 kopiejek.

Eksponat do naszych zbiorów został przekazany przez anonimowego ofiarodawcę. W Księdze Inwentarzowej wpisany pod numerem MWS-213.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

Spowodowany sprzyjającą aurą, wcześniejszy niż rok temu początek sezonu wędkarskiego, wiąże się z kolejną przerwą w publikacji materiałów o Muzeum.

Znajomi emeryci zapraszają mnie co i rusz na wspólne wędkowanie w trakcie tygodnia. Z żalem muszę im odmawiać przytaczając przy tej okazji opinię domowników, według której wołałoby o pomstę do nieba, że właściciel firmy nie dość, że nic nie robi, to pojechał na dodatek na ryby.

Chciałbym jeszcze przypomnieć o możliwości materialnego wsparcia muzealnej inicjatywy poprzez zadysponowanie 1% z podatku na KRS: 00 00 16 61 40 z podaniem Celu szczegółowego: Słupia-Muzeum.

Użytkowników Forum, na czas przerwy w muzealnej opowieści, zapraszam do lektury wcześniej napisanych cykli wspomnieniowych, zatytułowanych; NA RURZE i UZDROWISKA WĘDKARSKIE.

c.d.n.

[Eugeniusz Friede]

Puchary Janusza.

W lipcu 2014 roku miałem okazję poznać nituzinkowego animatora wędkarstwa i znakomitego wędkarza-Janusza Chrzczonowicza z Człuchowa.

Przy okazji naszego spotkania przekazał niezwykle ciekawy zestaw eksponatów dla Muzeum Wędkarstwa w Słupsku. Jest tego tyle, że wystarczyło by na oddzielną ekspozycję. Będę do tego zbioru wracać. Na początek trzy puchary, o których Janusz tak napisał:

1.Puchar drewniany z roku 1983-mój pierwszy.

2.Puchary w latach 80-tych i 90-tych najczęściej były bez tabliczek (nie wszędzie była możliwość grawerowania);

a) Puchar za II miejsce-POŻEGNANIE Z LATEM otrzymałem bez tabliczki. Ponieważ w zakładzie gdzie pracowałem była grawerka, to tabliczkę mi dorobili koledzy (trzeba było pisać podanie do dyrektora zakładu o pozwolenie).

Puchar WĘDKARZ ROKU-zdobyłem w sekcji zakładowej ZUT. Ponieważ plastyk zakładowy był wędkarzem, to na cele sekcji w ten sposób opisywał puchary.

Puchary obecne to Bajka w porównaniu do tych starych. Dlatego chciałem aby pokazać jak było dawniej, a najlepszy sposób to Muzeum.

Aby zobaczyć załącznik musisz się zalogować

c.d.n.

[kafel]

Poszukuję tego kołowrotka

Stare kołowrotki - Polsping